Reisupdate #35 – Peru

Zo, daar zitten we dan maar weer. Dat was weer even geleden, en zo voelt het ook. Elke keer als ik begin aan een verhaal is het toch maar weer de vraag of ik het leuk kan opschrijven. De illusie dat ik het bondig kan houden heb ik namelijk allang niet meer haha. De titel van deze update is Peru, maar eigenlijk had ik Colombia nog niet afgemaakt. Die ga ik maar even snel en bondig (ja, echt?) beschrijven, voordat ik doorga naar één van de mooiste landen waar ik ooit ben geweest: Peru!

Maar eerst een kleine side note (zei toch dat ik het niet bondig kon houden). Ik ben vanmorgen opgestaan, heb langer dan een uur gebeld in het Nederlands met Carlo, vervolgens wat voice memo’s verzonden in het Engels, net in dit café gesproken met het personeel in het Spaans en daarna aan de praat geraakt met een jongen naast me in het Italiaans. Dat vond ik eigenlijk wel een leuk besefmomentje om te delen. En, er gaat in dit verhaal nog een taal bijkomen… (oeeeh spannend)

Ik sloot m’n vorige verhaal af op een bushalte in Medellín en ben vervolgens naar Salento, Cali, Tatacoa woestijn en Bogota geweest. Zo, dat was het. Bondig zat. Nee, zonder grappen & grollen, de laatste weken in Colombia waren heel leuk. Ik gaf aan dat ik weer alleen was, maar dat duurde niet lang. Ik ontmoette Kingi (meisje uit Engeland) in Salento en we deden samen een daghike naar de hoogste palmbomen ter wereld en een koffietour. Dat was leuk, vooral omdat we allebei een hekel hadden aan de rest van de mensen op onze koffietour. Brits & Nederlands sarcasme gaat goed samen, dus je kan de grappen wel voorstellen. In Cali, de geboorteplaats van de salsa, kon ik niet anders dan mijn heupen op de proef stellen. Gelukkig ben ik gezegend met Italiaans bloed en kan ik de Nederlandse stijfheid een beetje doen maskeren. Of eigenlijk, waarschijnlijk is mijn vader een betere danser dan mijn moeder, dus misschien is het wel andersom (scusa mamma). Feit is dat er salsa lessen gevolgd zijn, en sterker nog: het grootste festival van Cali was toevallig de dagen dat ik er was. Die ‘toevallig’ klinkt heel sarcastisch, maar als je met mij gereisd hebt weet je dat ik niet veel plan. Zo ook dit niet. En het geluk hangt me aan m’n reet in m’n leven want ik ben altijd op elke plek op het juiste moment, vraag Younes maar naar Madeira. Entonces, dat festival was heel leuk en heel massaal. Nog een dagtour naar de woestijn en door naar Bogota, want vanuit daar vloog ik naar Peru toe. Ik ging nog in m’n uppie naar de grootste gayclub van het Zuidelijk halfrond (factcheck dit niet aub), en dat was ook een grappige ervaring. Mocht je als jongen ooit een confidence boost nodig hebben kan ik sterk adviseren om naar een gayclub te gaan!

Oké, Peru. Ik heb het al groots geïntroduceerd & dat is niet zomaar, want wat een land is dit zeg. Ik startte in Lima maar ben daar niet al te lang gebleven. Ik deed een foodtour, at darmen & een hart (beide erg lekker trouwens!) en toen was het snel door naar Huaraz: het hikers walhalla van Peru. Onderweg met de bus viel de voorruit nog eruit en kon ik m’n benen lekker strekken door het open raam heen. Haha, dat was een grappig random moment. De buschauffeurs (lange rit, dus wisselen elkaar af) kwamen zich nog verontschuldigen bij me maar ik vond het eigenlijk alleen maar lachen.

In Huaraz adviseren ze je om een paar dagen te acclimatiseren aan de +3.000 meter hoogte voordat je een hike doet (meestal +4.000m) maar ik had wel vertrouwen in mijn lichaam na een paar dagen Bogota op +/- 2.500 meter hoogte. Ik kwam om 23:00 aan en vertrok vervolgens om 5:00 voor een hike naar Laguna 69 (haha). Dat deed ik met m’n hostel en daar ontmoette ik Belle (meisje uit Australië). De hike was best pittig maar het zó waard. Laguna 69 was één van de mooiste plekken waar we allebei geweest waren (in ons leven ja). Het water was zo blauw, de bergen zo donker en de sneeuwtoppen zo wit. We waren redelijk snel dus arriveerden in rust bij het meer en onze lunch smaakte daardoor nog beter. Het is grappig want we hadden het er samen over, je maakt zulke gave herinneringen met mensen die je letterlijk een paar minuten daarvoor hebt ontmoet, toch grappig.

Maar, de échte reden om naar Huaraz te gaan was voor de 4 daagse Santa Cruz hike. Dit was een georganiseerde tour die ik solo had geboekt, en dan ben je toch een beetje afhankelijk van de mensen in je groep. En daar had ik geluk mee. Ik werd als eerste opgehaald en daarna kwamen Juul & Saar de bus in, 2 vriendinnen uit Nederland waarmee het al snel klikte. In totaal hadden we een groep van 15 mensen van allerlei verschillende landen & leeftijden, en trok ik met name op met Juul, Saar, Grace (meisje uit Nieuw-Zeeland) & Renzo (jongen uit Lima, Peru). En vraag me niet hoe, maar ik manifesteerde me al snel als dierenfluisteraar van de tour. Of naja, ook wel mijn eigen schuld aangezien ik bij de eerste ezel die ik zag al gelijk een iiiii-aaaa eruit gooide. Een ezel stoot zich niet 2 keer aan dezelfde steen, maar ik ben geen ezel en stootte me dus de rest van de tour aan dezelfde steen. Meerdere dieren kwamen voorbij, maar de haan bleek toch wel mijn specialisme. Elke ochtend, nadat de wekkers waren afgegaan, deed ik m’n beste haanimpressie vanuit de tent. Iedereen uit de groep wist natuurlijk dat ik het was, maar het keukenpersoneel heeft dus echt een paar dagen gedacht dat er elke ochtend een haan op ons kamp was. Haantje de voorste ben ik af en toe ook hè?

De tour zelf is lastig te beschrijven omdat je eigenlijk het beste naar de foto’s kan kijken. Maar dit is een blog en geen Instagram dus ga ik toch m’n best doen om het te beschrijven. We begonnen de tour met onze tourgids Jordy die ons vertelde: “be responsible for your own life” en noemde daarnaast nog een waslijst aan spullen op die we mee moesten nemen. Het feit dat alle tassen al ingepakt waren en we letterlijk 2 minuten voor de start stonden maakte niet veel uit, toch bedankt Jordy, ik ga nog even wat muggenspul kopen. We sliepen ’s avonds in tenten en dat was écht heel koud, het was rond/onder het vriespunt. Ik heb nog nooit in zoveel laagjes geslapen. Ik sliep met Grace in de tent en elke avond voordat we in slaap vielen trakteerden we het hele kamp nog op een lachconcert van minimaal een halfuur, dat was onze manier van het een beetje warm houden in de tent denk ik. Dat is sowieso wel een goede manier van het beschrijven van ons groepje binnen de grote groep, we hadden binnen een mum van tijd zoveel inside jokes. Die zijn echt hilarisch, maar je weet wel… als je erbij was. De Nederlandse meiden waren hun Spaans aan het bijspijkeren en Renzo hielp ze daar graag bij. Zo werd desayuno (ontbijt): ‘they say you know’ en aceituna (olijf): ‘I see a tuna’!

We liepen in totaal 60 km, maakten 1.500 hoogte meters en zijn daarmee naar 4.750 meter hoogte geklommen, hebben in een glacier meer gezwommen (koud) en daarnaast ontzettend veel gelachen (leuk), echt een top tijd.

Toen was het alweer tijd om terug te gaan naar Lima. Ik zou in 1e instantie gelijk doorgaan naar Huacachina maar zag dat er nog een mooi evenement in Lima was. Een concert? Festival? Nee joh, een voetbalwedstrijd natuurlijk. Het nationale team van Peru moest voor de WK kwalificatie tegen Paraguay, en daar blijf ik natuurlijk graag voor hangen. Ik vroeg op de hike al aan Renzo of het hem leuk leek om samen te gaan, en hij zei: mwah ja ik ga wel eens, lijkt me wel leuk om samen te gaan. Ik dacht oké, alleen als je zin hebt hè. Bleek die gek gewoon altijd bij de harde kern te zitten, dat had ie goed verborgen gehouden. Samen met Grace gingen we erheen en probeerden we mee te zingen met de Spaanse liedjes: “¡vamos Peruanos… esta noche tenemos que ganar!”. Renzo nam ons nog mee naar een lokaal restaurant en was de perfecte gastheer. Hopelijk mag ik hem ooit eens welkom heten in Nederland, krijgt ie een broodje kaas van me! De rest van de dagen in Lima waren chill, ik had een AirBnB gehuurd voor mezelf en Grace had nog nooit Rush Hour gekeken (hoe dan?), dus 1+1=2: filmavond! Was fijn na al die dagen hiken moet ik zeggen.

Door naar Huacachina (gezondheid), dit is net een fata morgana. Een klein dorpje omringd door zand. Hier heb ik een buggytour gedaan en ben ik al boadyboardend van de duinen gesjeest. Inderaad, 3 dagen later nog steeds zand op plekken waar je geen zand wilt hebben. Maar wel gelachen. Zand erover dus. Klaar om door te gaan met de nachtbus richting Arequipa. Hier heb ik een paar dagen voor mezelf gehad. Lekker eten, naar de gym, wedstrijdje kijken, naar de bios geweest, aka: op date met mezelf! En ook nog eens in bed beland met mezelf, een ware casanova ben ik toch ook. Na een paar dagen kwam Ruben, een jongen waarmee ik de foodtour deed in Lima, ook naar Arequipa. Samen probeerden we nog maar een lokale delicatesse: biefstuk van alpaca! Prima te kanen als je het mij vraagt, oprecht lekker. We spraken daarna nog af met Juul & Saar voor nog maar meer lokale lekkernijen: pisco sours! Heel leuk om de meiden weer te zien en te horen over hun reis, een zeer geslaagde avond.

De dag erna ging ik naar de Colca Canyon, of beter gezegd: Klein Nederland (nog kleiner?). Ik kwam in een hostel waar letterlijk alléén maar Nederlanders waren. Ik moet eerlijk bekennen dat ik Nederlanders over het algemeen een beetje probeer te ontlopen, of laat ik het anders zeggen: ik zoek ze zeker niet op. Hier ontkwam ik er niet aan maar eerlijk gezegd: was ook wel weer leuk. Het recept voor de Colca Canyon was: slapen in Cabanaconde, hiken naar Llahuar om vervolgens te chillen in hotsprings & een koude rivier! In de ochtend waren we eerst nog naar een uitzichtpunt geweest om de nationale vogels van Peru te zien: de condors. Op de hike ben ik Jessy & Lisa (uit Nederland dus, maar wonend op Aruba!) tegengekomen en we childen samen in de hotsprings. Wat biertjes gedronken en paar potjes Yahtzee gespeeld (kan het Nederlandser?). Het is een understatement maar Yahtzee was niet mijn spel. Zo erg dat het medelijden niveau erg hoog was. Toch pijnlijk. Je kan niet altijd 6 gooien laten we maar zeggen (letterlijk dan).

Bijna 24 uur later kwam ik in Cusco aan en had ik maar weer een AirBnB gehuurd om bij te komen van deze lange reis. In Cusco kwam ik Robin (jongen uit Duitsland) tegen en gingen we de dag erna samen naar de Sacred Valley. Daar kwamen we ook Jessy & Lisa weer tegen en zo bleek Cusco een mengelmoes te gaan worden van mensen die ik allemaal al eens tegen was gekomen op mijn reis, heel leuk! De dag erna ging ik namelijk samen met Frederike (meisje uit Zwitserland) naar een voetbalwedstrijd. Ik was Frederike een aantal maanden geleden tegengekomen in Panama, dus moet je nagaan. Dat is wel één van de (weinige?) voordelen van Instagram moet ik zeggen: het in contact blijven met mensen. We kochten een shirtje waar Machu Picchu mooi opstond en probeerden Cusco naar de overwinning te schreeuwen (is niet gelukt). Ook waren Merel, Emma & Selke (uit uuuuuuu) in Cusco. Die sliepen in mijn dorm in Arequipa. We hebben daar eigenlijk niks anders gedaan dan gepraat in de dorm en op de rooftopbar maar het klikte heel goed. Zij kwamen een dag later met de nachtbus aan en moesten nog heel lang wachten voordat ze konden inchecken in hun hostel. Die bood ik dus maar aan om bij te slapen in mijn AirBnB toen ik naar de Sacred Valley ging, en dat wilden ze wel (jullie hebben me goed opgevoed hoor ouders). ’s Avonds nog samen een hapje gegeten & een drankje gedaan, en dat was dus heel gezellig.

Dan, tijd voor de Salkantay trail richting Machu Picchu, hét evenement in Peru. 1 wereldwonder. 5 dagen hiken. Klaar? Start! Ik begon maar weer alleen aan deze tour en mag me in m’n handjes knijpen hoeveel geluk ik steeds heb met de groepen. Of zijn de meeste mensen op aarde gewoon leuke mensen? Na al dat reizen weet ik het antwoord wel. Wat denk jij? We waren met een groep van 16 mensen, maar first things first: we hadden een teamnaam nodig. Onze gids, Omar, stelde er een paar voor maar die werden stuk voor stuk afgewezen, maar toen… de sexy condors? Ja! Dat was ‘m. En geloof me, 5 dagen later wist ieder individu op de trail dat wij de sexy condors waren. Wie moest bij de 1e gezamenlijke jel zo nodig weer een roofvogelgeluid na doen? Ja, de dierenfluisteraar van Peru. Maar, na wat gefronste wenkbrauwen, deed iedereen al heel snel mee. En zo was het elke keer: hooooo 1, 2, 3… Sexy Condors! Rakah Rakah! En dat dan al flapperend met je armen.

Ik had gehoord dat dag 2 & 4 het moeilijkst zouden zijn. Dag 1 was een makkie. Nou, dag 1 was geen makkie. Flink stijl omhoog naar een meer. Maar goed, een mooie opwarmer voor de rest zullen we maar zeggen. Zoals ik zei: de groep was echt heel leuk maar het gaat helaas onmogelijk zijn om iedereen hier apart uit te lichten, maar een paar namen zullen dus wel volgen. De enige andere soloreiziger uit de groep, Jan (jongen uit België), was de uitverkorene om mijn slaapmaatje te worden. Gelukkig konden we het goed vinden én ook nog Nederlands spreken. We begonnen de dagen vroeg (meestal rond 4:30) en voor degene die de eer nog niet hebben gehad om met mij wakker te worden, ’s ochtends gaat dan altijd de ochtend playlist aan: It’s 5 o’clock in the morning, conversation got boring… Grace en Jan worden er nog steeds gek van denk ik.

Onze groep zat vaak als eerste aan het ontbijt en de coca tea (inderdaad van de plant waar cocaïne van gemaakt wordt, had dat “theelepetje” toch nog van pas gekomen hè?) schonk rijkelijk om iedereen wakker te maken. Dag 2 zou dus moeilijk zijn. De Gringo killer lag op de loer. Maar die heeft deze gringo’s niet gekild hoor. Gringo’s 1, Andes gebergte 0. Samen met Simon & Lukas (jongens uit Oostenrijk) vlogen we als ware sexy condors de berg op, tot wel 4.800 meter: rakah rakah! Dag 3 was een stuk chiller, een kortere hike en tijd voor hotsprings. Heerlijk kan ik je vertellen. En na de hotsprings was het tijd voor crazy hour zoals Omar het beschreef. Samenvatting van de avond: Omar dansend op de tafel terwijl de hele groep: take it off! take it off! riep. De wekker de volgende ochtend was onze grootste vijand, en laten het maar eerlijk zeggen: met een kater op naar de zware dag 4. Maar: ’s avonds een vent, ’s ochtends een vent. Ik nam me voor om de hike te beginnen met oortjes in, maar nadat ik mee zat te zingen werd het toch een groepsconcert. Oortjes uit, muziek op vol volume en iedereen meezingen. De sexy condors kunnen alles. We kregen de vaart erin en Oscar (Deense jongen) & ik verlieten het peloton, om de muziek te veranderen van meezingers naar rapmuziek. Toen Stormzy opkwam en we keihard meerdere malen: ‘Shut up!’ meezongen, probeerden we de oude vrouw die we inhaalden maar geruststellen dat we toch echt wel aardige jongens waren hoor.

We hadden het gedaan. We hoefden niet meer Inca flat (lees: stijl) omhoog. It was all downhill from here, letterlijk dan gelukkig. Maar de sexy condors zullen de sexy condors niet zijn als we de uitdaging niet opzochten. Lopen naar beneden? Dat is voor de andere groepen. Wij rennen naar beneden. Zo renden we in een kwartier naar beneden waar een uur voor stond, of zelfs een keer 1,5 minuut voor een stuk van 10 minuten. Dat niemand gewond is geraakt mag best wel een wonder genoemd worden. Of, gewoon de kwaliteit van de sexy condors.

Maar eerlijk is eerlijk: dag 4 was zeker pittig. Vooral omdat je al veel km’s in de benen hebt zitten (oja, en die kater). Toen we dus voor lunch aankwamen en ik Merel, Emma & Selke weer tegenkwam moest ik me toch wel verontschuldigen dat er geen slechter moment was om me tegen te komen: ik was echt gesloopt. Ze begrepen het gelukkig want zij zaten er net zo bij 24 uur geleden. Nog 3 uur lopen naar Aguas Calientes, en dan zou een hotel op ons wachten. Ik liep deze 3 uur bijna de hele tijd met Helena (meisje uit Portugal, maar wonend in Engeland), met wie ik al een goede band had opgebouwd (lees: ze was vaak slachtoffer van mijn grappen). Diep in gesprek verzeilt geraakt misten we het feit dat we onderweg Machu Picchu hadden kunnen zien, en namen we de verkeerde route waardoor we door treintunnels liepen. Toen we dat aan Omar vertelde barstte hij keihard in lachen uit: door de tunnels? Serieus? Nee, echt? Hahahaha dat mag helemaal niet. Achja, we hadden het gehaald. We hadden letterlijk het licht gevonden aan het einde van de tunnel. Onderweg naar ons hotel zag ik Ajax ergens opstaan en vroeg ik Helena of het goed was om de laatste 10 minuten te kijken. Helena is al geen voetbalfan, en zal het zeker ook niet worden na het zien wat daar gaande was. Ik had alweer spijt dat ik het een kans gegeven had… #Heintingaout

Dan Machu Picchu, van te voren leek het alsof de sexy condors allemaal opgesplitst zouden worden door de verschillende looproutes en ingangstijden, maar wij vinden elkaar altijd. Je roept gewoon een paar keer rakah rakah! en de groep was alweer bijna helemaal compleet. Het is moeilijk te beschrijven maar Machu Picchu was heel vet om te zien, en om er even te chillen. Een mooie afsluiter van deze trip. We liepen met de boyzz terug naar Aguas Calientes, sprongen nog met z’n allen naakt de rivier in en waren na een 7 uur durende autorit weer terug in Cusco. Wat een tijd hadden we gehad.

De afgelopen dagen heb ik in Cusco nog veel tijd besteed met Aida & Helena, 2 vriendinnen. Helena & ik hadden nog nooit Paddington in Peru gezien, dus daar brachten we verandering in. ’s Avonds nog maar weer naar een voetbalwedstrijd met Matt (die in mijn gastgezin zat in Medellín, ik zei toch dat het een mengelmoes van mensen was?) & zijn vriend van thuis Bren. Dat was heel leuk want we wilden elkaar nog graag eens zien. En mogelijk zien jullie over een aantal maanden deze namen weer eens voorbijkomen, er liggen namelijk wat plannen in het vooruitzicht.

Ik had het gezegd hè, bondig kan ik het niet houden. Chapeau als je het uitgelezen hebt. Ja mamma, voor jou kan die niet lang genoeg, ik weet het. Inmiddels zit ik dit stukje in het vliegtuig af te tikken. Waarnaartoe? Ik zal als tip geven dat ze geen Spaans spreken in dit land. Mijn komende weken zullen heel leuk gaan worden met vrienden van thuis die elkaar afwisselen, dat is alles wat ik zal zeggen voor nu. Dus ik ga niet leven onder een steen zoals Patrick van Spongebob, en ik ga MAXimaal genieten. Nou, nu moet je het wel weten. Ajuus hè!

2 thoughts on “Reisupdate #35 – Peru”

  1. Over de confidence boost gesproken.. als je met Jari bent, zal je altijd als eerste aangesproken worden door wie dan ook. Ik snap de keuze van Patrick de ster en het MAXimaal genieten daarom wel.

Leave a Reply to Matthëus the traveler Cancel Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *