Zo, daar zijn we weer. Voor het schrijven van m’n nieuwe reisupdate lees ik altijd even de vorige en het is grappig om te lezen hoe alles al zó lang geleden voor me lijkt. Ook waar ik zo dadelijk over ga schrijven is maximaal maar een maand oud maar voelt al veel verder weg. Dat is denk ik wat je krijgt als geen één dag meer hetzelfde lijkt in je leven, genoeg herinneringen dus! Even kijken hoe vers alles nog in m’n koppie zit, daar gaan we!
Een maand geleden dus, toen zat ik in Popoyo. Dat is gelukkig niet de naam van de lokale clown maar van een surfersdorpje in Nicaragua. We hadden al vastgesteld dat ik niet surfte dus viel ik weer terug op mijn welbekende recept: hooghouden op het strand. En zoals altijd begin je alleen, maar word je al snel vergezeld. Niet door mensen deze keer, nee door de hond van het hostel! En die had flink meer energie dan ik kan ik je vertellen. Hij vond het geweldig als ik weg probeerde te dribbelen. Probeerde inderdaad, want het duurde niet lang of de hond had me ingehaald. Kappen en draaien, de bal over hem heen spelen, ik moest elk trucje dat ik kende eruit gooien om de bal te behouden. Hij kon volgens mij wel HONDerd (ha-ha) jaar doorspelen, maar op een gegeven moment was ik gesloopt. De hond was wel zo lief dat ik hem als kussen mocht gebruiken toen ik ging liggen, een nieuw soort vriend gemaakt dus.
Alleen maar hooggehouden daar? Nee, Popoyo staat bekend om Popoyo Secret, een feest dat elke zaterdag georganiseerd wordt. Daar ging ik samen heen met Katrien & Loes, die ik in m’n vorige reisupdate ook benoemde. Het was een leuk feest aan het strand dus je kon lekker op blote voeten in het zand dansen, niks mis mee. Er waren genoeg mensen, ik vroeg me af in hoeverre het een “secret” was, in ieder geval niet ‘well kept’ 😉. Toch nog een beetje sporten want ons hostel organiseerde een beach tennis toernooi, en dan doe ik uiteraard mee. Samen met Tessa vormde ik een team en probeerden we onze inner Nadal en Williams (Venus of Serena, dat maakt niet veel uit) te chanellen, maar helaas lagen we er al na 1 ronde uit. Oké we speelden tegen een duo die elke week aan dit toernooi meedeed, dus daar konden we niet veel aan doen. Ze knepen hem wel even toen we terug in de wedstrijd leken te komen, zo erg dat bepaalde ballen opeens uit waren terwijl dat niet altijd zo leek…
Toen was het maar weer tijd om naar het volgende land te gaan: Costa Rica. Vrij vertaald ‘Rijke Kust’, maar na een paar weken daar geweest te zijn dacht ik dat het ‘Rijke Kosten’ betekende, want het is geen goedkoop land. Eigenlijk was m’n eerste indruk niet perse de beste, maar dat komt omdat Costa Rica meer ingericht is op vakantiegangers dan op backpackers. Maar als je daar doorheen kijkt is Costa Rica waarschijnlijk het mooiste land waar ik deze trip geweest ben. Het is ontzettend rijk aan natuur. Om een beeld te schetsen: 5% van alle diersoorten ter wereld zijn hier te vinden en dat terwijl Costa Rica maar 0,03% van het aardoppervlak bezit. En met zo’n gekke diersoort als ik hadden ze er zelfs weer een nieuwe bij!
Ik begon in La Fortuna (wat een geluk) en hier was ik grotendeels nog samen met Tessa. Om maar gelijk goed van start te gaan deden we een luiaardentoer, ik weet eigenlijk niet of dit officieel het dier van Costa Rica is maar zo voelde het wel! En we hadden gelukkig ook meteen raak, 7 luiaarden gespot en zelfs 1 speciale! Ze zien er heel vredig uit, hebben altijd een glimlach op hun gezicht en hangen een beetje rond. Ik snap prima hoe ze aan hun naam komen. Ook kwamen we er hier achter dat we richting het regenseizoen gingen want, ondanks onze manifestaties, begon het flink te hozen. En wie kwam erachter dat ie z’n regenjas kwijt was? Precies. Een goed begin van het regenseizoen.
We waren ook nog naar natuurlijke hotsprings geweest en ik nog naar een park met allerlei hangende bruggen. Daar nam ik een Uber naartoe, en dat is blijkbaar illegaal in Costa Rica. En niet zo’n beetje ook, maar echt uber illegaal gewoon. Nee, het wordt wel gewoon nog gebruikt maar je moet voorin zitten zodat het niet opvalt dat het een Uber is. Levert weer leuke gesprekken op met de bestuurder. Daarover gesproken, met m’n Spaans gaat het naar behoren. Ik heb 2 nieuwe levels unlocked: vertalen voor andere backpackers en locals die doorhebben dat ik comfortabel in Spaans ben en dan niet in ‘Grino Spaans’ tegen me praten, maar in hun dagdagelijke Spaans. En dat is toch wel lastiger te verstaan… Achja weer een nieuwe uitdaging. Zo flauw als ik ben heb ik ook een standaard grap. Als ze vragen of ik Spaans spreek zeg ik met veel vertrouwen “Si, claro” en als ze dan in het Spaans beginnen begin ik heel moeilijk te kijken en zeg ik “Que??” om vervolgens te lachen uiteraard. Zoals je leest is het lachen, gieren, brullen hier.
Door naar de volgende plek: San Juan, de hoofdstad. Voor de meeste backpackers is dit een tussenstop naar een andere eindbestemming want zoals in Europa alle wegen naar Rome leiden, leiden ze in Costa Rica allemaal naar San Juan. Maar voor mij was San Juan de daadwerkelijke bestemming, en waarom zou dat nou zo zijn? Iemand die het kan raden? Oké het was voor een voetbalwedstrijd. En niet zomaar één, maar ‘La Gran Final’. In Costa wordt de competitie namelijk beslist door twee finalewedstrijden, uit en thuis. En ik had kaartjes voor allebei de wedstrijden! Want die waren beide in San Juan. En dat merkte je, want de hele stad stond in het teken hiervan. De 1e wedstrijd was op de dag dat ik aankwam en toevallig ging er een andere jongen uit m’n hostel ook heen. Dus besloten Jorge en ik samen te gaan, en dat was een prima beslissing. Er was namelijk een mooie fanmars naar het stadion toe waar we in terecht kwamen met vuurwerk, politiebegeleiding en alles erop en eraan. Een ware droom voor een voetballiefhebber. De wedstrijd eindigde in 0-0 maar de sfeer heeft dat gelukkig goedgemaakt voor ons.
Dan tijd voor de 2e wedstrijd, de beslissende. Die was een paar dagen later en wat verder voor ons. We namen een Uber (niet doorvertellen) en kwamen na een uur aan bij het stadion. We zagen veel mensen de andere kant van het stadion oplopen en begrepen niet helemaal waarom. Het was nog een uur voor de wedstrijd dus misschien gingen ze nog wat eten. We kwamen aan bij het stadion en het was erg druk buiten. We konden de ingangen niet vinden dus vroegen het maar aan iemand. De beste man antwoordde dat we niet meer binnen konden komen, het was vol. Dit ging helemaal in Spaans en ik vroeg me af of ik het nou echt goed begrepen had. Ik vroeg het uit goede hoop nog aan iemand anders, maar ik had het toch echt goed gehoord.
Blijkbaar had Herediano (de thuisclub) te veel kaartjes verkocht en moesten ze op een gegeven moment te deuren sluiten. En niet 20 kaartjes te veel verkocht, maar echt duizenden. Terwijl het stadion maar 8.000 mensen kwijt kan. Dat was flink balen voor ons, maar met name voor de echte fans die erbij wilden zijn. Een meisje stond keihard te huilen. Wij vonden het al raar om te moeten gaan juichen voor Herediano, aangezien we de 1e wedstrijd fan waren geworden én een shirtje hadden gekocht van Alajuelense en na dit hebben Jorge en ik dus een gezamenlijke vijand in het leven: Herediano. Ik ga dus maar niet opschrijven wie de finale uiteindelijk gewonnen heeft. Buiten het stadion werd het nog even grimmig (joh) en moest de politie optreden toen beide supportersgroepen bijna in aanraking kwamen met elkaar. De nodige stenen werden al verzameld als wapens maar het liep uiteindelijk met een spreekwoordelijke sisser af.
Daarna was het tijd om weer meer van de rijke natuur te zien in het land. De volgende 2 plekken lagen aan verschillende kusten maar waren toch enigszins vergelijkbaar Manuel Antonio (Pacifische kust) en Puerto Viejo (Caribische kust). Ze lagen dus beide aan de zee maar hadden ook een Nationaal Park in de buurt. En daar kon je genoeg wildlife spotten! Luiaarden, reptielen, vogels, wasberen, apen, echt van alles en nog wat. De wasberen vond ik het leukst want die had ik nog nooit eerder gezien en deden me denken aan Zwieber van Dora (ookal is dat officieel een vos volgens mij). Hij probeerde m’n rugtas nog te stelen maar toen ik vaak genoeg “Zwieber niet stelen” riep, hield ie er gelukkig mee op. Ook wel raar om te bedenken dat wasberen afstammen van beren hè? (was beer, ha-ha). In Manuel Antonio hadden we nog een avond in het hostel waar we met een groepje van 4/5 mensen tijdens een hele regenachtige dag gewoon lekker spelletjes speelden en praatten, dat was ook heel chill.
Toen tijd om naar Panama te gaan, en daar was het nodige aan de hand. Er waren namelijk protesten en de lokale bevolking had dus zogenaamde wegversperringen gemaakt. Eigenlijk zoals wij het gewend zijn van de boeren op de A12, maar dan een tikkie anders. Om naar Bocas del Toro te komen betekende dat we 7x hebben moeten uitstappen, 200 meter lopen en weer instappen in een ander voertuig. In totaal hebben al deze wegversperringen in Panama me zo’n 10 uur extra reistijd opgeleverd, gelukkig dat geduld een schone zaak is.
Als ik het goed begrepen heb waren de protesten er omdat de overheid had besloten om in deze regio door te gaan met het werken in de mijnen, en de werkomstandigheden zijn daar niet al te best. Daarnaast waren er ook massa ontslagen vanuit het bekende bananenmerk Chiquita, wat de regio ook flink getroffen heeft. Die 10 uur extra reistijd schrijf ik natuurlijk op maar heb ik heel graag over als de mensen in de regio daardoor betere werkomstandigheden krijgen. Stel je voor dat wij als Nederlanders nog massaal in de mijnen zouden moeten werken. Ik heb het net even opgezocht maar de laatste mijn in Nederland is 50 (!) jaar geleden al gesloten.
Dan over naar Bocas del Toro, dat is een eilandengroep en hier was het dus prima vertoeven. Een feestje meegepakt en naar het zeesterrenstrand gegaan. Daar kwam ik erachter dat zeesterren helemaal niet onder een steen leven, dat was dan toch verkeerd beschreven in die documentaires die ik als kind keek over zeesterren en sponzen. Daarna richting Boquete en dat was juist weer een goede regio om te hiken! Samen met Daniëlla en Simon deden we de El Pianista trail. Deze staat bekend omdat er 2 Nederlandse meiden in 2014 vermist zijn geraakt en uiteindelijk maanden later levenloos gevonden zijn. Dat is natuurlijk heel heftig en dan lijkt het alsof deze route heel gevaarlijk is om te hiken, maar dat is niet zo. Waarschijnlijk waren de meiden destijds voorbij het eindpunt gegaan en in de jungle verdwaald geraakt. Bij het eindpunt is nu een kruis/graf met de namen van de meiden, dat was best indrukwekkend en herinnert iedereen eraan om na het eindpunt terug te keren.
De één na laatste stop in Panama was Santa Catalina. Hier heb ik samen met Daniëlla een snorkel/eilandentour gedaan en die was adembenemend mooi. Het feit dat het op de boot ernaartoe keihard regende maakte daarna niet meer uit, maar heeft wel een mooie foto van mij opgeleverd. We hebben tijdens het snorkelen 2 verschillende soorten haaien gezien, veel schildpadden (mijn favoriet) en allerlei soorten vissen en koraal. Hierna was het tijd om naar Panama City te gaan en op de weg ernaartoe reden we nog langs het Panama Kanaal, wat best vet was om gezien te hebben. Hier heb ik de afgelopen dagen bijna geleefd als een kluizenaar want ik had een mooie hotelkamer voor mezelf geboekt. Even resetten van het sociale leven en lekker tijd met mezelf spenderen, was ik wel even aan toe. De aankomende 3 weken word ik namelijk vergezeld op m’n reis, en degene die mijn reis al langer volgen kunnen dan al raden door wie. Er is tot nu toe namelijk nog maar 1 iemand die me ooit is komen opzoeken in het buitenland (ja jongens, dit is een verwijt naar de rest 😉).
En dat is de reden dat ik dit momenteel schrijf vanuit het vliegveld in Panama City. Ik vlieg over een uurtje richting Ecuador en zal Younes daar gaan opwachten, aangezien hij wat later aankomt. Uiteraard iets waar ik naar uit heb gekeken, dus daar zal m’n volgende update over gaan! Hopelijk vond je het weer leuk om te lezen, en tot de volgende! Dikke knuffel! 😊
Wat een prachtige avonturen weer Jari, goed om het op te schrijven want zoveel bijzondere herinneringen kun je bijna niet onthouden! Veel plezier samen met Younes de komende weken!