Zo, daar ben ik weer. Inmiddels alweer een maand aan het reizen, de tijd vliegt kan je wel zeggen. Ikzelf niet, want ik zit in de bus op het moment. Mijn vorige blog zat ik wel in het vliegtuig, onderweg naar Guatemala. Maar die heb ik nooit gepost besefte ik me ineens. Veel te druk met andere leuke dingen laten we maar zeggen! Ik heb hem bij deze toch nog gepost, mocht je het leuk vinden om die eerst te lezen dan kan dat hier. Was grappig om net terug te lezen want ik heb me tot nu toe nog aardig aan mijn intenties gehouden, hiken, Spaans leren, voetbalwedstrijden bezoeken, het komt allemaal aan bod in deze update!
Maar goed, laten we bij het begin beginnen & dat betekent in dit geval in Antigua. In die stad ben ik namelijk mijn reis begonnen. Daar stond ik dan ineens weer, alleen met mijn backpack op mijn rug in een onbekend land waar ik niemand kende. Zeker weer even spannend, in zowel de negatieve als positieve zin van het woord. Dan is Antigua een fijne plek om te beginnen. Het is eigenlijk één van de welvarendste steden van het land. En dat wil zeggen dat het super veilig is, iedereen Engels spreekt/verstaat en er ontzettend veel backpackers zijn. Zo was het maken van vrienden gelukkig alweer heel makkelijk en ben ik de afgelopen maand eigenlijk amper alleen geweest. Daarom zal ik waarschijnlijk vaak in de ‘we’-vorm schrijven. Ik zeg wel dat het makkelijk was, maar het was in begin toch even wennen om mensen random aan te spreken. Maar elke keer dat ik twijfelde, heb ik mezelf door de spreekwoordelijke ‘zure appel’ gedwongen & viel het allemaal reuze mee 😊
Antigua dus. Mijn 1e dag had ik al gelijk iets op de agenda staan: een voetbalwedstrijd! En niet zomaar één, een Champions Cup (lokale Champions League) wedstrijd. Antigua tegen Seattle Sounders! Dat was een fijn welkom in Midden-Amerika. Antigua verloor weliswaar maar aan de sfeer lag het niet!
Antigua is een mooie koloniale stad met een schitterend uitzicht op allerlei vulkanen. En één van die vulkanen hebben we gelijk maar afgestreept: de Pacaya vulkaan. Dat is één van de drie actieve vulkanen in Guatemala. Deze is gelukkig niet zo gevaarlijk, en dat blijkt wel want we konden er marshmallows op roosteren. Dat, en het feit dat ik er geen voedselvergiftiging van heb gekregen, was erg leuk. Daarnaast heb ik in Antigua maar een ander voornemen geprobeerd na te leven: een soort van ritme houden. En daarmee bedoel ik o.a. het sporten. Als ik weer voor lange tijd wil gaan reizen is het belangrijk voor me dat ik bepaalde dingen doe om me goed te voelen en sporten is daar een groot onderdeel van. Maar bijvoorbeeld ook een film of serie kijken. Allemaal dingen die deze halve introvert goed kan gebruiken om zich weer op te laden 😊
Dan was het tijd voor een 2 weekse cursus Spaans. Want als je de taal niet goed spreekt hier, krijg je het Spaans benauwd! 😉 En die cursus ging ik doen in Quetzaltenango (gezondheid), of de makkelijkere Maya-naam: Xela. Ik woonde tijdens deze 2 weken in een lokaal gastgezin waarin Catalina mijn tijdelijke moeder was en heel goed voor me zorgde. Grant, een jongen uit Nieuw-Zeeland, was mijn tijdelijke grote broer want hij zat ook in hetzelfde gastgezin én op dezelfde school. Zo gingen we ’s ochtends samen met onze rugzakkies lopend naar school, en zeurden we op de terugweg dat we huiswerk hadden gekregen. Haha, een echte throwback naar de basisschool tijd was dat. Daar leefde ik voor 2 weken een heel normaal leven. Ik had elke dag 4 uur lang les, we aten 3x per dag samen met het hele gezin en daarnaast gingen Grant en ik regelmatig naar de sportschool of de buurt verkennen.
Ik mocht ook m’n verjaardag vieren daar (29 alweer, we worden oud) en dat was oprecht een super ervaring, iets wat ik niet snel meer zal vergeten. Ik wilde in 1e instantie niet echt vertellen dat ik jarig was, maar vond het ook zo suf om er niks voor te doen. Voor de lunch (hier het belangrijkste eetmaal van de dag) had ik dus maar een taart gekocht. Toen ik had toegegeven dat het m’n verjaardag was, stopte Catalina met alles waar ze mee bezig was en vloog ze naar buiten. Na een 10-tal minuten kwam ze terug met een feestmaal van het lokale restaurant, en dat terwijl ze de lunch al gemaakt had. Dat was echt heel lief. En voor het avondeten had ze speciaal empanada’s gemaakt, en die aten we op terwijl er allerlei Spaanse verjaardagsliedjes op de achtergrond opstonden. Ik had Grant een paar dagen eerder verteld dat het me verjaardag zou zijn (en dat ik niet van plan was om het tegen Catalina te zeggen), en hij klopte in de ochtend op m’n deur om me een cadeautje te geven. Geeft me toch een speciaal gevoel van mensen die me op dat moment niet eens een week kenden.
Er werden door onze school ook activiteiten georganiseerd en zo hebben we in het weekend de Santa Maria vulkaan beklommen. Als je geluk hebt met het weer heb je een schitterend uitzicht op één van de andere 3 actieve vulkanen, en dat hadden we! Én we hadden ook nog eens geluk dat ie uitbarstte op het moment dat we onze lunch aan het eten waren. En met uitbarsten bedoel ik in dit geval heel veel rook, dus geen lava. Bekijk zelf de foto’s maar, het was heel mooi.
Uiteindelijk was ik in Xela om Spaans te leren en dat is me aardig goed afgegaan. Ik zou nou niet durven zeggen dat ik deze blog in het Spaans zou kunnen schrijven, maar spreken en verstaan doe ik toch echt wel meer dan prima. Ik moet heel eerlijk zeggen dat het ook niet helemaal eerlijk is als je al Italiaans spreekt, dat is een flink voordeel namelijk. Maar de 4-urige 1 op 1 Spaans lessen hebben me zeker veel goeds gedaan. Daarmee kan ik me inmiddels in 4 talen (Nederlands, Italiaans, Engels & Spaans) verstaanbaar maken, niet slecht toch? Je kan je wel voorstellen wat voor chaos het soms in m’n hoofd is daardoor 😉. Tijd om Xela te verlaten dus, op naar Lago Atitlan. Hoe? Te voet!
Jazeker, want waarom 2 uur met de auto gaan als je ook een 3 daagse hike kan doen? Zo vertrokken we met een groepje van 5 (inclusief Grant, en Leonie die ik in Antigua had ontmoet) en een gids. Kennen jullie het liedje “over de bergen en door het woud gaan wij naar oma toe”? Nou deze keer gingen we niet naar oma, maar naar San Juan. De eerste dag liepen we zo’n 10 uur en 33.000 stappen door de bergen en het woud, en sliepen we bij een klein dorpje in de bergen met een paar bewoners. Een echte lokale ervaring dus. Ze hebben daar zogenaamde ‘temazcals’, wat in wezen Maya sauna’s zijn. Hier zijn we, nadat iedereen een dutje in het gras had gedaan, uiteraard in gegaan.
Tijdens de reis en in het dorp was er gelukkig ook tijd om te voetballen met de lokale kids. De eerste vraag die steeds gesteld wordt is: “Barcelona o Real Madrid?”. Ik heb gemerkt dat Real Madrid hier helaas wat populairder is, maar goed dat is wel logisch want niet iedereen heeft een TV hier. Maar wat serieuzer: voetbal blijft een leuke manier om te connecten met de lokale bevolking. En dat is wel een groot verschil ten opzichte van Azië, hier leeft het zoveel meer. Gister was Atletico Madrid – Barcelona en het stond overal op, zelfs de ober zat het op z’n telefoon te kijken. Ik liep even een huis naar binnen om te vragen wat de stand was, dat kan hier allemaal.
De tweede dag van de hike was wat makkelijker en sliepen we op een soort kinderboerderij op drugs, met een lama. Lama zitten dacht ik nog. Het was trouwens een boeddhistische lama: de Dalai Lama. Oké, die grappen zijn ook weer gemaakt. De dag erna moesten we vroeg op omdat we de zonsopgang wilden zien bij de Indian Nose viewpoint. Vanaf de zijkant lijkt de berg oprecht op een gezicht, en zit het viewpoint dus op de neus. Hier hadden we een prachtig uitzicht over het gehele meer, een mooie afsluiter. Daarna moesten we alleen nog naar beneden en waren we weer heelhuids gearriveerd.
Rond het Lago Atitlan heb je allerlei verschillende dorpjes en ik verbleef in San Juan. Grant verbleef hier ook, en dat was leuk want hij zou aan het einde van de week alweer teruggaan naar Nieuw-Zeeland. We verkenden samen nog San Juan & Panajacharel, en toen was het alweer tijd om afscheid te nemen. Ik heb het wel vaker gezegd maar tijdens het reizen leer je mensen heel snel & heel goed kennen, maar moet je vaak ook alweer heel snel gedag zeggen. Ik merk dat ik er (helaas) beter in ben geworden om afscheid te nemen, maar het blijft nooit leuk. We blijven zeker in contact en grote kans dat we elkaar nog wel ergens gaan zien! 😊
De laatste dagen zat ik in een heerlijk hostel recht aan het meer waar ik ook nog leuke mensen heb ontmoet, zo heb ik nog een dagje Santa Cruz verkend met Amalia en nog een kleine hike gedaan van San Marcos naar Santa Cruz met Leonie. En nu dus in de bus naar… Flores! Ik werd vanmorgen om 5:00 opgehaald en kom (als het goed is) om 21:00 aan. Dan mag je zelf hoofdrekenen hoelang de reis is, ik had in die tijd ook terug naar Nederland kunnen vliegen 😉
Dat was ‘m dan maar weer. Leuk dat je het hele verhaal hebt uitgelezen en hopelijk kwam je er makkelijk doorheen. Wat ik in Flores en daarna van plan ben lees je de volgende keer wel weer 😉 Voor nu een dikke knuffel & veel liefs!