So, here we are again. I’m currently sitting on a plane to Buenos Aires. In my previous travel update, I kept it a bit vague about where I’d be going, but you can clearly see that now from the title: to Chile! Haha, no, Brazil indeed. I’ve been exploring (a small part of) that country […]

Zo, daar zijn we weer. Momenteel zit ik in het vliegtuig onderweg naar Buenos Aires. In m’n vorige reisupdate hield ik nog even spannend waar ik naartoe zou gaan, maar dat kan je nu wel duidelijk zien aan de titel: Chili dus. Haha nee, Brazilië inderdaad. Dat land heb ik namelijk (voor een klein gedeelte)

Zo, daar zitten we dan maar weer. Dat was weer even geleden, en zo voelt het ook. Elke keer als ik begin aan een verhaal is het toch maar weer de vraag of ik het leuk kan opschrijven. De illusie dat ik het bondig kan houden heb ik namelijk allang niet meer haha. De titel

Zo, daar zitten we weer. Of ik, moet ik eigenlijk zeggen. Ik ben namelijk na een hele lange tijd weer écht alleen. Écht alleen in de zin dat ik niemand ken waar ik zo dadelijk naartoe ga. Want ik zit nu op het busstation van Medellin te wachten op m’n bus naar Salento. Ik kan

So, here we are again. Or rather, here I am again, I should say. After a very long time, I’m by myself again. By myself in the sense that I don’t know anyone where I’m going to be soon. Because right now, I’m sitting at the bus station in Medellin, waiting for my bus to

So, here we are again. On the plane, on my way back to Panama. From there I flew the opposite route to Ecuador about 2.5 weeks ago to meet Younes. Those 2.5 weeks flew by, as always when you’re having fun. And so I had to say goodbye to Younes yesterday. But under the motto

Zo, daar zitten we dan maar weer. In het vliegtuig, onderweg terug naar Panama. Vanuit daar vloog ik zo’n 2,5 week geleden de omgekeerde route richting Ecuador om Younes te ontmoeten. Die 2,5 week zijn, zoals altijd als je het leuk hebt, voorbij gevlogen. En dus moest ik gister alweer afscheid nemen van Younes. Maar

Here we go again. Before I write a new travel update, I always read the previous one first, and it’s funny how everything already feels like ages ago. Even what I’m about to write now is barely a month old, yet it already feels much further away. That’s what happens when no two days look

Zo, daar zijn we weer. Voor het schrijven van m’n nieuwe reisupdate lees ik altijd even de vorige en het is grappig om te lezen hoe alles al zó lang geleden voor me lijkt. Ook waar ik zo dadelijk over ga schrijven is maximaal maar een maand oud maar voelt al veel verder weg. Dat