Zo, daar zitten we weer. Of ik, moet ik eigenlijk zeggen. Ik ben namelijk na een hele lange tijd weer écht alleen. Écht alleen in de zin dat ik niemand ken waar ik zo dadelijk naartoe ga. Want ik zit nu op het busstation van Medellin te wachten op m’n bus naar Salento. Ik kan me eigenlijk niet herinneren wanneer het voor het laatst geweest is dat ik écht alleen was. En eigenlijk vind ik het best wel even lekker haha, volledig m’n eigen plan trekken. Maar begrijp me niet verkeerd, ik heb een geweldige tijd gehad de laatste weken met de mensen met wie ik was. En daarover ga ik je nu meer vertellen, komt ie:
Oké, we sloten de vorige keer af in Ecuador, waar ik samen met één van m’n beste vrienden Younes 3 weken lang doorheen heb gereisd. Ik hoef je denk ik niet uit te leggen dat samen reizen met een vriend van thuis op z’n zachtst gezegd heel leuk is. En daarom had ik van te voren bedacht: als Younes weggaat moet ik een activiteit gaan doen in een groep, om mezelf maar gelijk weer onder de mensen te begeven. Want ik had de verwachting dat er best een kans zou zijn dat ik een vorm van heimwee zou kunnen krijgen. Reizen met iemand van thuis is geweldig, maar breekt natuurlijk ook een beetje met het ‘backpackerswereldje’ waar ik inzat. Daarom had ik bedacht om terug te vliegen naar Panama, en vanuit daar met de zeilboot naar Colombia te gaan. Die zeiltocht heb ik van meerdere mensen aangeraden gekregen. De reis duurt 5 dagen, waarvan je de eerste 3 dagen de Panamese San Blas eilanden verkent om vervolgens 2 dagen de oversteek te maken richting Colombia, dat was een beetje het reilen & zeilen van deze reis 😉. En achteraf was dit een juiste beslissing van mezelf (goed gedaan Jari) want ik heb hier genoeg nieuwe vrienden gemaakt, maar daarover later meer (zieke cliffhanger).
Met 12 andere backpackers en 3 crewleden betraden we de Ti-Vaou zeilboot en maakten we ons klaar voor de reis. Of naja, de crew maakte alles klaar, wij hoefden eigenlijk vrij weinig te doen. Dan is het maar hopen dat je in een leuke groep zit, want je bent toch 5 dagen nonstop aan elkaar over gelaten. En dat zat wel goed. Samen verkenden we de eilanden, snorkelden we elke dag, aten we de beste maaltijden van onze kok (zelfs kreeft!), verbrandden we in de zon (nu waren wij de kreeften!) en speelden we Kaboot (een kaartspel). En we hadden zelfs een karaoke avond waarin we de andere boten gemakkelijk omver bliezen. Was het ons optreden van ‘drank & drugs’, ‘lose yourself’ of ‘¿y que fue?’, wie zal het zeggen? Feit was dat de locals ons nooit meer terug wilden zien na al dat valse gezang 😉
Ikzelf had als voornemen om buiten op de boot te slapen, en heb dit voornemen ook waargemaakt. 5 nachten lang onder de sterren slapen op een boot, dat is pas leven. Af en toe een uitdaging met de regen en stormen, maar wonder boven wonder sliep ik door het meeste heen. Daar werd ik de volgende dag vaak tamelijk om uitgelachen. Eén keer werd ik wel degelijk wakker, we waren in een grote storm beland waarbij de hele boot tekeer ging en ik kreeg plots een golf in m’n gezicht. Ik had niet helemaal door wat er gebeurd was, dacht dat iemand voor de grap een emmer water in m’n gezicht had gegooid, draaide m’n kussen om en ging weer verder met slapen. Ik zou niet weten hoe, want ik ben geen diepe slaper, maar blijkbaar heeft slapen in de natuur iets aangewakkerd (of dus eigenlijk niet, ach je snapt het wel).
Na 5 dagen zette we eindelijk weer voet aan het vaste land, Cartagena was bereikt. En dios mio (ik spreek al vloeibaar Spaans) wat realiseerden we ons snel hoe warm het daar was. Samen met een groep mensen van de boot verkenden we Cartagena, hier merkte we gelijk dat Colombia wel even andere koek was dan de vorige landen. Zoveel mensen die je benaderen voor van alles, het was best even intens af en toe. Nadat we uitgezweet waren gingen we naar de volgende bestemming: het Nationale Park van Tayrona. En als ik ‘we’ zeg dan heb ik het over een groep Australiërs: Jonty, Jayden, Kaya, Niamh & Tayla + Dijan (Duits meisje met Turkse roots) als aanhang. De ‘Aussies’ kenden elkaar van ‘down under’, en Dijan was eerder in de reis al geadopteerd bij deze groep. In het verleden merkte ik vaak dat als mensen als groep reizen, ze niet echt open staan om nieuwe mensen te ontmoeten. Maar dat was bij deze groep heel anders, en daarom klikte het ook heel goed. Daarnaast hebben Australiërs (en Britten, zelfs Duitsers!) vaak dezelfde droge sarcastische humor als Nederlanders. En ook dat was hier het geval.
Het Nationale Park van Tayrona, je kan er hikend naartoe en zelfs slapen aan de zee met een schitterend uitzicht. En dit is dus maar precies wat we gedaan hadden. Geen telefoonverbinding en daardoor dus de beste omstandigheden om in het moment te leven. Alhoewel, toen ik na het halen van een flesje water de groep ineens kwijt was, was het best fijn geweest om telefoonverbinding te hebben. Ik ging maar lekker zwemmen en uiteindelijk vonden we elkaar weer vrij snel (ik vermoed nog steeds dat ze probeerden om van me af te komen). Maar ’s avonds werden we toch een stuk closer. De douches waren gemaakt voor Colombianen en we konden dus al douchend oogcontact maken met elkaar. De zeep en shampoo werd van links naar rechts doorgegeven en later op de avond was dat hetzelfde geval met het WC papier. Daar ga ik verder maar niet veel over opschrijven. Laten we maar zeggen dat je al reizend mensen heel snel beter leert kennen!
Tijd om weer door te gaan, en zelfs tijdelijk afscheid te nemen van de Aussies. Want net zoals Australiërs verplicht zijn om te stemmen, zijn ze dat ook om te surfen. Zij gingen surfen, ik ging naar Minca om watervallen en koffieplantages te ontdekken. Het uitzicht in Minca was adembenemend en ik vond zelfs een lunchplek met baguettes waar je U tegen zegt (en niet omdat ze oud waren). Geloof me, brood vinden van goede kwaliteit komt als Europese reiziger in het rijst gedeelte van deze wereld echt in de top 5 geluksmomenten. Op 1 staat nog altijd je schone was terugkrijgen.
Na de stop in Minca lag Medellin in het vooruitzicht en daar zou ik een tijd blijven. Mijn eerste week was ik weer met de Aussies en dat was heel leuk. We deden een Pablo Escobar tour met iemand die jarenlang voor zijn kartel had gewerkt (en er 18 jaar voor vast had gezeten…). Dit was een hele indrukwekkende tour. We mochten hem echt alles vragen en je kan de soort vragen vast wel voorstellen, en de antwoorden ook. Het is lastig te beschrijven maar het horen van de verhalen van iemand die zo dichtbij het vuur zat had het effect dat je soms tijd nodig had om alles te verwerken.
Op deze tour heb ik ook zonder te weten als souvenir een lepeltje gekocht wat je blijkbaar gebruikt om coke mee te snuiven. Dat heeft misschien meer uitleg nodig. Sinds kinds af aan kopen we (m’n ouders & ik) theelepeltjes als we in het buitenland zijn. Mijn oma had namelijk een theelepeltjes collectie. Helaas is mijn oma een aantal jaar geleden overleden, maar mijn vader heeft deze collectie overgenomen. Ik neem dus nog altijd van elk land een theelepeltje mee. Je ziet waarschijnlijk al waar dit naartoe gaat. Op één van de stops zei de gids: de lepeltjes zijn hier heel populair. Ik vond het al raar, normaal moet ik namelijk best wat moeite doen om een theelepeltje te vinden. Zonder na te denken kocht ik het lepeltje, welke aanzienlijk kleiner was dan al m’n andere theelepeltjes. De Aussies keken me al raar aan, dus toen ging ik ze in geuren en kleuren vertellen over mijn oma’s theelepeltjes collectie. Ja het was echt zo erg. Nou goed, het duurde nog een halve dag voordat ik doorhad wat ik gekocht had. Dat vertelt jullie ook weer genoeg over mijn drugsgebruik (zeg nee tegen drugs mensen!). Ik denk dat een excuses naar m’n oma wel op z’n plek is: sorry oma!
Vervolgens pakten we nog een voetbalwedstrijdje mee, deden we dagtrips naar Comuna 13 & Guatapé, hebben we het nachtleven van Medellin ontdekt en organiseerden we een kook- en filmavond. Ik zou hier veel meer over kunnen vertellen maar ik kan het jullie niet aandoen om 6 a4’tjes te moeten lezen. We sloten af in een heerlijk restaurant waar de serveerster van onze laatste foto perongeluk een video maakte en toen was het alweer tijd om afscheid te nemen. Ik zou namelijk langer in Medellin blijven, maar de rest moest alweer door. En dat was wat zwaarder dan gedacht. In de afgelopen weken heb ik met iedereen uit de groep een hele goed band kunnen creëren en dat voel je op momenten van afscheid zeker. Het zijn stuk voor stuk mensen met het hart op de goede plek en daarom ben ik ze nu nog steeds aan het missen. Ondanks de grote afstand ben ik ervan overtuigd dat onze paden in de toekomst zullen kruisen, ze hebben in ieder geval voor altijd een plek in Nederland om te verblijven 😊
Waarom bleef ik dan langer in Medellin? Ik ging maar weer eens aan m’n Spaans werken. Een 2-weekse Spaans cursus lag in het verschiet, en daar had ik wel even zin in. Eindelijk weer in een ritme leven. Ik dacht dat het me energie zou geven. Nou, ik ben 2 weken lang bekaf geweest haha. Ik had groepslessen van 9:00 tot 12:40 en privélessen van 14:00 tot 15:40. Het praten en studeren van m’n 4e taal, en vervolgens de rest van de dag praten in m’n 3e taal kostte me meer energie dan dat ik verwacht had. Maar ik kan nu wel zeggen dat ik me goed comfortabel voel in Spaans, en dat was het doel. En dat is ook mede te danken aan mijn privélerares Beatriz. Zij heeft me veel geleerd en we hebben na 2 weken een hele leuke band opgebouwd. Of sterker nog, ze zei: “met de meeste studenten duurt het 2 weken om een vriendschapsband op te bouwen, met Jari duurt het 3 dagen.” Toch een lief compliment. We gingen onze laatste les naar het lunchrestaurant waar ik letterlijk bijna elke dag at om de 2 weken samen af te sluiten. Ze had uiteindelijk wel spijt dat ze me lokale slang had geleerd, want dat bleef ik tegen iedereen zeggen. Enfin, muchas gracias parcera!
Deze weken was ik in goed gezelschap. Ik verbleef in een gastgezin waar Stella & Hugo m’n Colombiaanse ouders waren. Karolína (een Brits geboren meisje maar met ouders uit Tsjechië & Libanon, volgen jullie het nog?) zat ook in dat gastgezin, en op dezelfde school. We hadden elkaar in Minca ontmoet en toen we erachter kwamen dat we allebei een Spaanse school wilden doen voor 2 weken, besloten we alles maar samen te boeken. We liepen samen naar school (en met Jo, ook uit ons gastgezin!), probeerden regelmatig naar de sportschool te gaan en aten ’s avonds in een winkelcentrum met een schitterend uitzicht over Medellin. Dat naar de sportschool gaan had nog een negatief effect voor Karolína, want ze werd de eerste keer gelijk gestoken in haar vinger door een bij. Dat werd de dagen daarna steeds maar dikker en dus besloot ze naar het ziekenhuis te gaan. Haar Spaans is niet zo goed als de mijne en dus ging ik mee als vertaler (en sowieso moet je vrienden nooit alleen naar het ziekenhuis laten gaan!). Dat voelde als mijn praktijkexamen Spaans, het vertalen van medisch Spaans. Maar gelukkig geslaagd met vlag en wimpel. Karolína kreeg de juiste medicatie mee (uit de rugzak van de geduldige dokter) en de volgende dag was haar vinger al een stuk beter.
Het was leuk om dat dagdagelijkse leven weer even te leven. Stella & Hugo waren super lieve mensen en probeerden ons regelmatig naar verschillende plekken mee te nemen (probeerden, want de meeste tijd waren we dus kapot). Maar zo zijn we bijvoorbeeld wel voor ‘el festival de las flores’ naar Santa Elena geweest als gezin, dat was leuk. Daarnaast was het voor het eerst in m’n leven dat ik heb kunnen ervaren hoe een broer/zus relatie is. Na een schooldag of een dagtrip die we niet samen deden, vielen Karolína en ik elkaar altijd even lastig. Kloppen op de kamer van de ander en beginnen met praten over je dag. En los daarvan elkaar gedurende dag irriteren, erg leuk kan ik je vertellen. Dat heb ik als enig kind nooit gehad in m’n leven, weer een ervaring rijker dus.
Ik heb al veel te veel geschreven dus ik ga het hierbij laten voor nu. Bedankt maar weer voor het lezen. Een dikke knuffel vanuit Colombia!