Zo, daar zitten we dan maar weer. In het vliegtuig, onderweg terug naar Panama. Vanuit daar vloog ik zo’n 2,5 week geleden de omgekeerde route richting Ecuador om Younes te ontmoeten. Die 2,5 week zijn, zoals altijd als je het leuk hebt, voorbij gevlogen. En dus moest ik gister alweer afscheid nemen van Younes. Maar onder het mom van “don’t cry because it’s over, smile because it happened” schrijf ik maar al te graag een update over wat we hebben gedaan. Want we hebben zeker niet stilgezeten!
We begonnen onze trip in Quito, de hoofdstad van Ecuador. Of sterker nog, met 2.850m de hoogst gelegen hoofdstad van Zuid-Amerika. En die hoogte voelden we in het begin wel. Een trap wat te enthousiast oplopen resulteerde al in gehijg, of beginnen we gewoon oud te worden? Wie zal het zeggen. Ik landde een paar uur eerder dan Younes, dus had nog wat tijd te vullen. Wat kon ik nou gaan doen? Dat wist ik allang: de 2 grootste voetbalclubs van het land (LDU Quito & SC Barcelona, ja je leest het goed, ik zal later wat meer over deze club vertellen) speelden namelijk die avond tegen elkaar. In een goed gevuld stadion met een top atmosfeer won de thuisclub met 3-1!
Toen door naar het vliegveld want na middernacht zou m’n grote vriend dan eindelijk aankomen, en als iemand zo’n lange reis maakt moet je hem natuurlijk wel opwachten op het vliegveld. Eenmaal aangekomen werden de eerste van vele grappen in hoog tempo gemaakt, en was het dus weer snel als vanouds. Gauw naar bed toe want ik ben zeker geen avondmens en Younes z’n biologische klok stond ook al op 10:00 ‘s ochtends. Of was dat wel zo?
Want voor degene die Younes niet kennen, misschien een kleine introductie. Hoe ik hem het best kan omschrijven is als volgt: hij is de enige vriend waarbij het niet uitmaakt waar op de wereld ik ben, het lijkt altijd alsof we in dezelfde tijdzone leven. Zelfs toen ik in Nieuw-Zeeland zat. Misschien zegt dat meer over zijn slaapritme dan over hem zelf, maargoed. 2,5 week nonstop met iemand reizen kan uiteraard niet met iedereen die je kent, maar dit was niet onze eerste trip samen. Onze eerste trip maakten we zo’n 8 jaar geleden toen we al roadtrippend naar mijn familie in Italië reden, om vervolgens door te rijden naar Younes z’n familie in Noord-Spanje en zelfs helemaal naar Younes z’n familie in Marokko. Het was jammer dat ik toen nog geen reisupdates schreef, want dat was een leuke geworden. Om de Marokkaanse gastvrijheid te belichten; de enige zin in het Berbers die ik nog steeds weet is: “ik heb genoeg gegeten, ik hoef niet meer, dank u”. Sindsdien zijn we samen naar La Palma, Madeira, New York, Mexico, Washington DC, Bali & Lombok geweest, we zijn dus wel gewend om samen te reizen. En nu kan Ecuador daar aan toegevoegd worden!
Quito dus. We trapten af door een walking tour te doen bij ons hostel. We merkten al snel dat Ecuador nou niet uitpluist van de reizigers en zo hadden we dus ineens een privé walking tour. Samen met onze gids Daniël verkenden we Quito en leerden & proefden we van alles, dat was een goed begin. We leerden bijvoorbeeld dat Ecuador haar naam te danken heeft aan de Evenaar, Ecuador betekent namelijk letterlijk Evenaar in het Spaans. En laat die nou net door Quito lopen, daar moesten we natuurlijk naartoe. We namen een taxi en bevonden ons toen ineens op de Evenaar, toch leuk! Het was even naar maar daarna werd het wel beter… 🙃
Daniël, onze tourgids, had ons uitgenodigd om te komen voetballen met z’n vrienden en zo pakten we ‘s avonds de metro naar het voetbalveld. Dat was even geleden. En dat was ook te merken aan m’n conditie, of was het toch die hoogte? Heerlijk om weer gevoetbald te hebben en uiteraard representeerden we allebei ons stadsie Utrecht door in shirtjes van de Uuuuu op te draven.
De volgende stop was het Nationale Park van Cotopaxi, waar ook de Cotopaxi vulkaan ligt met een hoogte van wel 5.900m. De hike naar de Refuge (berghut) ligt op 4.800m en kan je in een dag doen, want je begint ook al flink hoog. Dit hebben we als dagtrip gedaan en dat was heel vet. Dit is het hoogste dat we ooit geweest waren en is dus letterlijk hét hoogtepunt geweest, hopelijk hebben we niet te vroeg gepiekt 😉. Op de terugweg kwamen we nog een groepje vossen tegen, dat was leuk want die zie je ook niet elke dag.
En toen was het tijd om ons als ware Tarzans onder te gaan dompelen in de jungle. We hadden namelijk een 4 daagse tour op de planning staan in de Amazone (niet die van Jeff Bezos). We namen een nachtbus (m’n 1e deze reis!) en kwamen, na wat gebroken geslapen te hebben, ‘s ochtends aan. Wat een dagen hebben we hier gehad, het was heel vet. We crosste met een bootje door de jungle, keken elke avond de zonsondergang bij een meer terwijl we zwommen (ja hier zwommen ook krokodillen en slangen), en hadden verschillende wandelingen door de jungle waarbij we soms tot aan onze knieën in moerassen liepen. Onze gids Jorge spotte alle dieren met het gemak alsof die een hitte detecterende bril droeg en liet ons op een avondwandeling zelfs een keer met gesloten ogen lopen, liepen we dan in een soort polonaise hopend dat we niet aangevallen werden. Uiteindelijk hebben we krokodillen, slangen, spinnen, roze rivierdolfijnen, een capibara en allerlei apen & vogels gezien. Ik dacht nog een zwart schaap te zien, maar het bleek gewoon Younes te zijn. Het was ook heerlijk om 4 dagen geen internet te hebben, dat heeft me weer geïnspireerd om wat minder op m’n telefoon te zitten (kijken of het ook echt lukt).
Vanuit de Amazone pakten we de bus naar Baños, dit was ook maar weer een lange reis en langzaam maar zeker merkten we dat we deze trip op een hoog tempo begonnen waren. Niet gek dus dat we in Baños wat gas terug namen. Baños inderdaad, dit betekent in het Spaans WC, maar je mag hier gek genoeg niet overal plassen. Daar zijn we helaas achter gekomen #freeyounes (grapje 😜). Baños ligt in een schitterende bergrijke omgeving en het is daardoor ook wat frisser hier. We huurden mountainbikes en gingen de route van de watervallen fietsen. Dit klinkt als het tegenovergestelde van gas terugnemen maar deze route loopt bergafwaarts waardoor die relatief makkelijk is. Relatief inderdaad. Als je het eindpunt haalt kan je vervolgens met een busje terug. Younes was trouwens zo gek om de terugweg te fietsen. Om maar een voorbeeld te geven dat we elkaar aardig kennen: we liepen naar de laatste waterval en toen zei Younes: “Ik denk dat ik terug wil fietsen” en ik zei gelijk “Ik wist het al”, en hij “Ja ik wist al dat jij dit wist”. Ik weet dat Younes soms op zoek is naar een fysieke uitdaging (om het maar zacht uit te drukken), maar ik heb geleerd van m’n fouten in het verleden en nam het busje terug. Op die eerste reis naar Marokko had Younes namelijk het briljante idee om te gaan hardlopen naar een markt, midden op de dag, hartje zomer in Marokko. Toen we halverwege waren trok ik het niet meer en ben ik terug gaan wandelen naar het dorp, en moest ik onderweg nog de weg vragen aan een paar geiten. Enfin, zoals ik zei: het had een leuke reisupdate kunnen worden. Misschien ooit nog maar met terugwerkende kracht schrijven.
Na Baños was het tijd voor Guayaquil en namen we nog maar een lange bus (dus bus zelf was nou niet bijzonder lang, maar de reis wel). Guayaquil is een fijne stad als je minder tijd op je telefoon wilt zitten, grote kans namelijk dat ze die hier stelen voor je. Althans, zo is Guayaquil aan ons uitgelegd. Wij moesten erheen om het vliegtuig naar de Galapagos te pakken en als je er dan toch heen moet kan je net zo goed nog een wedstrijdje meepakken! SC Barcelona zou namelijk spelen op de dag dat we aankwamen. Hiervoor dus al even benoemd maar SC Barcelona heeft dus bijna dezelfde naam als FC Barcelona uit Spanje, en daarnaast ook bijna hetzelfde logo. De club is namelijk opgericht door een Spaanse immigrant en die heeft gewoon copy/paste gedaan. Verder hebben de clubs helaas geen enkele connectie met elkaar. We hebben dus niet naar Lamine Yamal & Frenkie de Jong gekeken, maar het was alsnog een leuke wedstrijd: 3-3! En als FC Barcelona supporter uiteraard makkelijk kiezen van welke club ik een shirtje wilde in Ecuador 😉
Ik zei het net al even maar we sloten Ecuador af met een figuurlijk hoogtepunt: de Galapagos eilanden! Voor vele mensen staat deze bestemming torenhoog op de bucketlist en wij hebben hem kunnen afstrepen. Dat de bestemming populair is bleek wel, bij aankomst mag je namelijk $200 per persoon in cash aftikken: nationale park fee. Maar zoals iedereen zal zeggen: het is het meer dan waard. Want wat is dit een bijzondere bestemming. 40% van de plant- en diersoorten die je hier vindt, kan je nergens anders ter wereld vinden. Dus bijna 1 op de 2 dingen die je ziet, kan je alleen daar zien!
Wij hebben in totaal 3 eilanden kunnen doen: Santa Cruz, Isabella & San Cristobal. Je kan ook een cruise boeken, maar dan moet je wel eerst een nier verkopen. Het meest bijzondere aan de Galapagos is hoe toegankelijk de natuur/dieren zijn. Zeeleeuwen liggen gewoon op straat, dan staat er weer een flamingo in een plas en vervolgens zie je een pelikaan boven je hoofd vliegen. Je hoeft niet eens je best te doen om dit soort dieren te zien. Een populaire trekpleister is een vogel met lichtblauwe poten genaamd Booby. Je kan je dus wel voorstellen wat er op vele souvenirtjes staat: I love boobies.
De Galapagos eilanden staan ook bekend omdat Charles Darwin vanuit o.a. hier zijn bekende Evolutietheorie heeft ontwikkeld. Een korte herhaling van de biologie lessen: hij gaf een hond steeds te eten terwijl die een zoemer liet afgaan. Oh nee, dat was iemand anders. Charles Darwin viel het op dat dezelfde soort vogels verschillende snavels hadden ontwikkeld afhankelijk van de eilanden waar ze op leefden. Elk eiland had verschillende soorten bomen en die vereiste dus verschillende soorten snavels om eten te pakken. Wij bezochten z’n research centrum en controleerden zijn werk uiteraard nog even, het leek te kloppen en we konden dus weer verder.
De onderwaterwereld van de Galapagos zou ook heel mooi moeten zijn en dus moest ik die verder ontdekken. Younes houdt niet zo van snorkelen dus sloeg hij deze maar over. Ik keek er heel erg naar uit om een hamerhaai te zien, die zie je namelijk niet snel maar er zou een kans moeten zijn hier. Maar dat was zeker niet vanzelfsprekend. Eerst zagen we een zeepaardje, de grootste schildpadden ter wereld, verschillende blacktips haaien, roggen, zeeleeuwen maar toen werd de spijker haast letterlijk op de kop geslagen: een hamerhaai! Dat was een hele vette afsluiter van de Galapagos.
En toen zat het er alweer op, wat kan je veel doen in 2,5 week tijd hè? Op deze solo reis was het voor mij natuurlijk heel leuk om met een vriend te kunnen reizen. Ik doe en zie veel vette dingen en dan komt de gedachte “konden m’n ouders of vrienden dit maar zien nu” uiteraard vaak zat in me op. En nu kon ik gewoon opzij kijken. Maar ook op momenten dat ik juist geen vette momenten beleef merkte ik hoe fijn het was om een vriend bij je te hebben. En al helemaal een vriend waar je dezelfde humor mee hebt. Het was voor 2,5 week weer heel vertrouwd, en dat was fijn. Tuurlijk moet ik nu weer alleen verder, maar ook daar heb ik weer zin in. En wie weet was dit niet de laatste vriend die op bezoek komt, iedereen is uiteraard welkom!
Ik ga dus terug naar Panama, maar niet voor lang. Meer daarover in de volgende reisupdate. Ik hoop dat alles goed met jullie gaat, voor nu een hele warme knuffel en tot de volgende! 😊