Zo, daar zitten we dan maar weer. Tijd voor een nieuwe reisupdate. Ik ben momenteel in Granada, in Nicaragua. Ik zeg het er maar even bij voordat je denkt dat ik in Spanje zit. En ik zit letterlijk op het moment. Ik wacht namelijk op een bus naar Ometepe, maar die vertrekt pas over anderhalf uur. Dus zit ik lekker met m’n laptop in de schaduw te wachten (ik zal even een foto toevoegen van hoe ik erbij zit). En wat kan ik dan beter doen dan een update schrijven? Ben benieuwd of ik het af krijg in die tijd, want je verkijkt je er soms op hoelang het duurt. Laten we maar beginnen dan!
In mijn vorige reisupdate was ik onderweg naar El Salvador. Ik schreef toen ook dat ik het lastig vond om Guatemala, en de mensen die ik daar had ontmoet, achter me te moeten laten en opnieuw te beginnen. En daar heb ik zeker ook wel nog een dag goed last van gehad. “Ga ik dit nou de hele tijd moeten blijven doen?” vroeg ik mezelf af. Maar ik moet zeggen dat ik die gedachte gelukkig om heb kunnen schakelen. Ik probeer te denken aan de volgende ontmoeting die in het vooruitzicht ligt en daar word ik enthousiast van! Voorlopig dus nog geen plannen om naar huis te gaan (helaas, of gelukkig, afhankelijk van of je me mag) 😉
El Salvador dus, het eerste land waar ik naartoe ben geweest dat naar me vernoemd is, toch best leuk! En daarnaast ook nog eens land nummero 40 voor mij in m’n leven, toch leuk. Maar zeker niet het laatste land waar ik geweest ben 😉 Voor degene die het niet weten: El Salvador is de laatste jaren flink (positief) veranderd. In 2017 stond de hoofdstad bekend als de ‘moordhoofdstad’ van de wereld. Sinds de nieuwe president is dat echter rigoureus veranderd, alle ‘gangs’ zijn in de gevangenis gegooid en de straten worden nauwkeurig bewaakt door de militairen. En dat merk je ook wel in het land, overal militairen met grote geweren. Het moet je een veilig gevoel geven maar ik moet zeggen dat dat niet altijd het geval is. Er is ook wat discussie dat er momenteel onschuldige mensen in de gevangenis zijn beland, om de andere kant van de medaille maar te belichten. Maar je kan zeggen wat je wil, het lijkt wel geholpen te hebben. De lokale bevolking lijkt heel blij te zijn dat ze weer veilig over straat kunnen, uiteraard was het even schrikken dat er zo’n gevaarlijke jongen als ik rondliep maar dat is allemaal goed gegaan.
Santa Ana, dat was de eerste stop in El Salvador. Daar merkte ik al dat de temperaturen omhoog aan het gaan waren (en het is vele malen erger in Nicaragua op het moment). In El Salvador eten ze 1 ding overal: de pupusa. Dit is een deegvorm met vulling en als iets het nationale gerecht is, moet je het ook proberen te maken. Ik deed een kookcursus in Santa Ana en dat was leuk om te doen. Pupusa’s zijn oprecht heel lekker, maar na een paar weken in het land was het ook wel weer leuk geweest moet ik bekennen.
Zoals jullie weten is een voetbalwedstrijd bezoeken altijd iets waar ik me best voor doe. Even het lokale competitieschema opzoeken en kijken naar welke wedstrijd ik kan gaan. Dat bracht me in dit geval in Ahuachapan, een stadje waar geen backpacker te vinden was. Dag van te voren maar alvast een wedstrijdshirtje gekocht en dan was het eindelijk zo ver. Vol goede moed op naar het stadion, ik had er zin in! Er was echter 1 probleem. Blijkbaar was er gisteravond besloten om de wedstrijd niet in Ahuachapan te spelen, maar in San Salvador. 2 uur verderop. Dat was klote! Stond ik dan in m’n shirtje, mooi voor lul. Naja, ik had in ieder geval wel een goed beeld gekregen van een lokaal stadje in El Salvador, én een nieuw voetbalshirt. Om in voetbaltermen te blijven: “elk nadeel heb zijn voordeel”.
Dan maar door naar de volgende stop: la Ruta de las Flores, een nogal romantische naam en voor degenen die geen Spaans spreken: de route van de bloemen. Deze regio heeft zijn naam te danken aan de koffiebomen die hier te vinden zijn (noem het dan de route van de bomen zou je denken). Ik verbleef in Juayúa en dit plaatsje staat juist weer bekend om de 7 watervallen tour die je vanuit hier kan doen. Je raadt het nooit maar het is dus een tour met 7 watervallen. En je kan er zelfs 1 beklimmen met een touw, best wel vet. Daarna heb ik lekker een scoutertje gehuurd en ben ik de route gaan verkennen, en uiteraard wat koffie geprobeerd.
Ik moest natuurlijk nog wel aan m’n voetbaltrekken komen dus was het tijd om de ‘moordhoofdstad’ San Salvador maar eens van dichtbij te zien, daar zou namelijk een wedstrijd zijn. Ik kwam aan in m’n hostel en liep zo’n 40 min naar het stadion. Geen shirtje gekocht deze keer, ik heb met mezelf de afspraak dat ik ‘maar’ 1 shirt per land mag kopen namelijk. Het tillen van die backpack moet wel enigszins leuk blijven natuurlijk. Ik kwam in het stadion, keek naar het aantal mensen dat op de wedstrijd was afgekomen en dacht dat San Salvador misschien toch nog steeds de moordhoofdstad van de wereld was. Het was niet heel druk om het maar zacht uit te drukken 😉 En daardoor hadden ze mankracht nodig om met vlaggen te zwaaien. Ik was 1 van de uitverkorene en heb 45 min flink lopen zwaaien, in de rust vond ik het wel mooi geweest. Veel supporters of weinig supporters, het maakte Alianza allemaal niet uit: de thuisclub won met 1-0.
Ik vond het wel weer eens tijd om naar het strand te gaan en pakte de lokale bus naar El Tunco. Met de bus reizen, iets waar ik meer over kwijt wil: het is namelijk elke keer maar weer een beleving. Sommige reizigers kiezen voor de optie om een shuttle te boeken via het hostel, maar ik geniet echt van de reizen met de lokale bus. Het is soms namelijk zó chaotisch dat je je ogen uitkijkt. Ik raak elke keer wel aan de praat met lokale mensen en kinderen, en dat zijn altijd leuke gesprekken. Je moet er alleen wel van uitgaan dat je de hele dag kwijt bent aan reizen, om frustraties te voorkomen. Daarnaast hoef je ook geen eten of drinken mee te nemen, de verkopers komen namelijk gewoon in de bus en je kan er van alles vinden. Iets wat wij in Nederland natuurlijk helemaal niet kennen.
El Tunco dus, beter bekend als de ‘surfcity’. Het enige surfen wat ik doe is op het internet, dus niet perse iets waar ik voor ben gekomen. Ik heb in het verleden wel eens gesurft (in het water) maar ik haalde weinig plezier meer uit 1 dag surfen en dan een paar maanden niet meer. Misschien in de toekomst maar eens een surfkamp doen, dat lijkt me wel leuk. Waar kwam ik dan wel voor? Lekker niks doen. Of naja, ’s ochtends naar de sportschool, gezond ontbijten, chillen, gezond lunchen, naar het strand gaan, zonsondergang kijken, lekker avondeten en maar een drankje doen. Zo zagen mijn dagen er ongeveer allemaal uit daar. En ik was in goed gezelschap. Ik had Andrés, een jongen uit Ecuador maar die woont in Oostenrijk, namelijk daar ontmoet en wij klikten nogal goed. We hebben daar veel lol gehad. Het leukste was een bal hooghouden op het strand, voor een uur of 3-4. Want er is niks leukers dan met z’n 2en een bal hooghouden en een paar minuten later vergezeld worden door lokale kinderen en andere toeristen. Zo eindig je zomaar in een wedstrijdje op het strand. Ik zat in een team en Andrés in de andere, en uiteraard heb ik gewonnen (Ja Andrés, het is mijn blog dus ik kan schrijven wat ik wil, niemand was erbij!).
Na een tussenstop in La Unión, waar ik nog een nacht op een vulkaan heb geslapen, was het tijd om naar Nicaragua te gaan. En dat gingen we doen via Honduras. Deze keer wel met een shuttle, want grensovergangen zijn vaak een gedoe. De grens met Honduras was makkelijk, maar bij Nicaragua hebben we zo’n 2 uur moeten wachten op alles. Achja zoals ik al eerder zei; reisdagen streep ik in m’n hoofd al weg. Uiteindelijk bestemming bereikt: León, Nicaragua.
En het eerste wat me daar op viel was de hitte, want man wat was het heet. Genoeg drinken dus, water welteverstaan. Ik deed een walking tour, zoals wel vaker deze trip en ging hier doen wat bijna iedere reiziger in León doet: vulkaanboarden. Ja dat is inderdaad met een board van een vulkaan afgaan. Ik hoor jullie al denken: hij gaat niet surfen, maar wel met een board van een vulkaan. Inderdaad. Vulkaanboarden doe je gelukkig zittend en de snelste ooit ging sneller dan 100 km/u. Ik heb zelf geen ervaring met snowboarden en skiën, en had het dus niet in m’n hoofd om dit record te gaan verbreken. Ik vond het stiekem eigenlijk toch best wel spannend. Achteraf was het hartstikke leuk en heb ik de 45 km/u aangetikt, niet slecht toch? Daarna was er een aardig feestje en ook daar werd genoeg gedronken, geen water welteverstaan. Met name met Katrien, Loes & Lea heb ik geprobeerd soepel te lijken in de heupen.
Met 2 katers (Ajax had flink pak slaag gekregen van NEC) vertrok ik de volgende dag richting Granada. In Granada heb ik niet heel veel bijzonders gedaan. Nou, ik heb voor het eerst in m’n reis hardgelopen. Ik wilde kijken of ik nog 5 kilometer onder de 25 minuten kon rennen, toch wel een minimum voor mezelf. En gelukkig kon ik het nog. Dat ik bijna overleed deed er niet toe. En in Granada begon ik dus met het schrijven van deze reisupdate. Ik heb het niet af weten te krijgen in die anderhalf uur want ik zit momenteel in Ometepe, een eiland op een meer.
Ik ben hier de afgelopen dagen met Lea (van de vulkaanboardtour) geweest en we hebben een relaxte tijd gehad, waren we allebei wel een beetje aan toe volgens mij. Ze had een motor gehuurd (ja een motor, geen scooter, ik stond ook verbaasd te kijken toen ze me kwam ophalen van de ferry) en daar hebben we een beetje mee getoerd. En wat doe je als je een relaxte tijd wilt hebben? Dan doe je een movienight, dat zijn altijd fijne momenten. Bekend recept: pizza’s in huis en gaan maar. Ik heb ook yoga geprobeerd (want ik leek helemaal niet zo soepel in de heupen op die dansvloer) en dat was ook een grappige ervaring. En dan toch nog iets heel leuks wat ik vandaag heb gedaan: een quiz met m’n voetbalteam! Die zitten zich nu namelijk waarschijnlijk klem te zuipen op hun teamweekend. Ze hadden eerder vandaag dus een quiz en ik kon online meedoen, en uiteraard heb ik de winst ook maar gelijk gestolen (het blijft mijn blog dus of dit waar is, is maar de vraag) 😉 Maar het was leuk om weer het gevoel te hebben om onderdeel van het team te zijn, bedankt jongens!
Voor m’n volgende nieuwe ervaringen moet je de volgende reisupdate maar weer lezen, voor nu hou ik het hierbij! Dank weer voor het lezen en een warme groet vanuit het warme Nicaragua!