Reisupdate #19 – de laatste in Australië!

Ha daar ben ik weer, leuk dat je mijn reisupdate leest! 😀 Wij zitten momenteel in rustig vaarwater, en dat is best even genieten na alle avonturen van het afgelopen jaar. Ik zal je daar zo dadelijk meer over vertellen. Het is natuurlijk eerst tijd om je bij te praten over die avonturen! Daar gaat ie… 😉

Ik sloot de vorige update af in Broome (West-Australië) en we zitten inmiddels alweer 4.600 kilometer verderop in Warwick (Queensland). We moesten deze kant op omdat de moeder en stiefvader van Samantha hier voor 2 weken bij ons op bezoek zouden komen. We zijn via het noorden van Australië teruggereden en, zoals je op de kaart onderaan kan zien, kunnen we nu dus officieel zeggen dat we het hele rondje hebben gedaan, en dat is best cool toch?! 😊

We waren nog op een andere missie en dat was het spotten van kamelen. We hebben tijdens het rijden veel naar links en rechts gekeken maar hebben ze niet kunnen vinden… maar uiteraard gaven we niet op en schakelden we de hulplijn genaamd Google in. We lazen dat er een plek was genaamd Mount Isa waar kamelen zouden moeten leven. Wij dus maar die kant op gegaan en jawel hoor; daar waren ze dan! We hebben ze zelfs appels en wortels gevoerd en ik denk dat we nu zo ongeveer elk dier dat bestaat gezien hebben in dit land.

De terugreis verliep bijna vlekkeloos, maar dus niet helemaal… Na één van de vele dagen rijden bereikten we onze kampeerplek voor die nacht vlak voor een weg waar bosbranden waren. De lokale autoriteiten hadden deze weg afgesloten omdat aan beide kanten van de weg brand was. Als dat de volgende ochtend niet opgelost zou zijn, zou dat betekenen dat we een 6 uur durende omweg op een weg zonder asfalt zouden moeten rijden. En dat wil je niet met onze camper. Toen we wakker werden was de weg gelukkig weer open, de brand was nog wel actief maar niet meer zo groot. Het was voor mij de 1e keer om door zo’n gebied te rijden met een actieve brand en veel rook naast je. Nou eind goed, al goed. Maar nee toch niet, onze camper zou zichzelf niet zijn als één van de banden niet lek zou gaan. Dus een dag later stonden we weer eens met een lekke band langs de weg, de 3e dit jaar al! En ik wil geen vingers wijzen maar ook de 3e terwijl ik niet achter het stuur zat… 😉. Normaal gesproken is een lekke band niet zo spannend, de vorige wisselden we binnen een half uur om. Alleen deze keer hadden we een klein probleempje: onze krik deed het niet meer, en dat is een best cruciaal instrument bij het wisselen van een band. We hadden ook geen internetverbinding want we waren in de middle of nowhere, dus toen kwam onze radio in de camper goed van pas. We hebben dus een radio (soort walky talky) waarmee je verbinding kan maken met truckers of andere mensen op dat kanaal. Als er bijvoorbeeld een brand is, word je daarmee op de hoogte gesteld. Wij gebruikten het om te vragen of iemand toevallig een krik had die we konden lenen en jawel; een trucker was onze richting op aan het rijden en had wel een krik voor ons. Nou dat was perfect. Hij stopte zijn grote wagen langs de weg en hielp ons met het verwisselen van de band. Toch weer gered door de aardige Australiërs! 😊

Gelukkig verliep de rest van de reis hartstikke goed en waren we op tijd terug in Brisbane om te beginnen aan de reis met Christina en Patrick! Het was voor hun de eerste reis ooit naar een ander continent en voor Patrick zelfs de eerste keer uit de VS! En dat allemaal om in deze blog te komen 😉 Samantha en ik hadden een best strak schema gemaakt voor deze 2 weken, maar wel met een hoop leuke dingen. We reisden in onze camper en dat is natuurlijk even aanpassen met 4 personen in zo’n kleine ruimte. Gelukkig ging alles goed, Samantha en ik sliepen in een tent en tijdens het rijden moesten we een doek ophangen zodat de politie niet zag dat er 2 mensen in het bed lagen (wat uiteraard flink verboden is)!

De eerste dagen verkenden we Brisbane, en gingen we naar de Australian Zoo (die ene van Steve Irwin). We zijn naar Noosa geweest, dat is een leuke plaats aan de zee. En vervolgens gingen we naar Heron Island, een eiland dat midden op de Great Barrier Reef zit. Dat was heel vet, want we konden letterlijk onze kamer uitlopen en op het reef zijn. We hebben daar meerdere keren gesnorkeld en echt van alles gezien. Haaien, roggen, schildpadden, vissen, koraal, noem het maar op. Het eiland zelf is een vogelreservaat dus het hele eiland zat ook vol met allerlei mooie vogels, dat betekende dus ook dat je goed moest oppassen voor vogelpoep op je hoofd 😉. Daarnaast staat het eiland ook bekend om dat er ieder jaar schildpadden het strand op komen om hun eieren te leggen. Als je ’s avonds naar de zee loopt heb je dus een grote kans om die schildpadden te zien. Wij hebben het 2 avonden geprobeerd maar hadden helaas geen geluk. De volgende ochtenden zagen we wel de sporen van de schildpadden in het zand en dat was ook mooi. Mijn hoogtepunt van het eiland was toch wel de snorkel bij zonsopkomst. We hadden onze wekkers gezet en waren de eersten in het water. Het leuke bij zonsopkomst is dat de meeste dieren het actiefst zijn, dus we zagen er super veel. Dat gecombineerd met dat we de enige in het water waren maakte het een hele mooie beleving! 😊

De volgende dag zijn we naar K’gari gegaan, en dat is het eiland dat vol zit met zand en waar je een 4×4 auto nodig hebt om rond te rijden. Onze camper kan een hoop hebben, maar we besloten toch maar om een auto te huren 😉. Met name Patrick kon daar goed zijn ei kwijt want het is een leuk terrein om op te rijden! De laatste dagen sloten we af in het Nationale Park van Springbrook waar we ’s avonds een glimworm grot gingen bezoeken. De naam zegt het eigenlijk al maar glimwormen zijn wormen die glimmen in het donker. Ze zitten op 2 plekken in Australië en dit was er dus één van. Als je de grot binnenloopt zitten ze overal en doordat het donker is, lijkt het alsof je kijkt naar de lucht met sterren. Op de terugweg uit de grot moesten we met onze flits aan lopen zodat we het pad konden volgen en zonder dat we het doorhadden liepen we langs een flinke slang. Patrick liep achter Samantha & mij en zag het gebeuren. Ik ben benieuwd langs hoeveel slangen ik ben gelopen zonder dat ik het door heb gehad in het afgelopen jaar… of naja ik wil het eigenlijk niet weten denk ik 😉

Aan al het leuks komt een eind en in dit geval moesten Christina en Patrick weer naar huis. En ook voor ons betekende dat onze laatste weken in Australië in waren gegaan. We hadden een huiszit (oppassen op iemands huis en huisdieren) gepland staan voor 3 weken en dat was iets waar we flink naar uitkeken. Niet meer reizen maar lekker op 1 plek, met een douche, een normale keuken en iets meer dan een paar vierkante meter voor jezelf. Of sterker nog; een hoop vierkante meter voor onszelf want we zitten momenteel op een soort boerderij in Warwick. Het huis is super mooi en de mensen (Phil & Deb) voor wie we het doen zijn super aardig, we hadden het echt niet beter kunnen treffen. Ze hebben ons geholpen met het schoonmaken van de camper en we mogen zelfs blijven totdat we Australië verlaten! We passen op een heel goed getrainde hond (Jaffa), een lieve kat (George) en 2 paarden (Jimmy & Maizy). Met name de paarden vindt Samantha heel leuk, dus dat is fijn want ik kom er niet echt in de buurt 😉

Het verkopen van de camper ging gelukkig voorspoedig. Het is natuurlijk altijd maar afwachten hoe snel dat gaat, en we moesten er uiteindelijk wel vanaf. Gelukkig hadden we hem binnen een week verkocht en ook nog voor de vraagprijs dus we hebben veel geluk gehad 😊. Toen we de camper weg zagen rijden voelde het natuurlijk écht als het einde van onze tijd hier in Australië. Toen konden we dus beginnen met het plannen van onze komende maanden, want we hadden wel al besloten om voorlopig nog door te reizen. Het leven zoals we hem nu hebben bevalt heel goed en ik denk dat we er allebei voorlopig nog blij mee zijn. Ik snap best dat niet iedereen dit zou willen maar ik besef dat dit voor mij heel goed bevalt. Het vrij zijn en bepalen waar we wanneer willen zijn, zonder dat daar enige verplichting bij zit voelt als een grote luxe. Daarbij moet ik wel zeggen dat ik genoeg mensen uit Nederland mis. Ik denk dus wel dat de kans vrij groot is dat we ergens in 2024 in ieder geval voor even terugkomen naar Nederland, maar dat zien we wel 😊

Dan nu de vraag, waar gaan we dan heen…? Nou komt ie: we vliegen op 2 december naar *tromgeroffel* Nieuw-Zeeland! Lekker dichtbij en het moet heel mooi zijn. Wij kijken er in ieder geval naar uit en jullie zullen de volgende keer wel lezen hoe het bevalt. Bedankt weer voor het lezen en veel liefs! 😊

Leave a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *