Zo, eindelijk weer eens een reisupdate waarin ik aan het reizen ben door Australië. Ik kwam eind juli terug in Australië en moet jullie dus nog over 2 maanden reizen bijpraten, dat gaat leuk worden! Ik heb heel veel meegemaakt dus zal het proberen niet te langdradig te maken, even kijken of dat gaat lukken… Laat ik maar gelijk vertellen waar ik nu zit, namelijk helemaal aan de andere kant van Australië in Broome (Western Australia). Dat is via de route die wij hebben gereden zo’n 6.500 kilometer vanaf Brisbane, waar ik 2 maanden geleden op terug vloog uit Indonesië. Genoeg kilometers gemaakt dus en ook genoeg gedaan!
Nadat ik terugkwam uit Indonesië, hebben we al gauw de weg richting West-Australië ingezet. We hadden namelijk afgesproken om weer te gaan reizen met Nick en Megan, het koppel waar we samen mee een groot deel van de Oostkust hebben gedaan! Aangezien zij met het vliegtuig die kant op waren gegaan, hadden we afgesproken om elkaar daar begin augustus te treffen. Samantha en ik wilden graag nog een walvistour doen in Ballina (Oostkust) en we zagen zoveel walvissen! Dat was heel cool. We hadden al geluk omdat we die dag ervoor een aantal walvissen vanaf de kust zagen, onze eerste walvissen in Australië! Maar zeker niet onze laatste 😊
Aangezien wij in een camper door Australië trekken, hebben we geen postadres. Daarom heb ik een ver familielid die in de jaren ‘70 naar Australië zijn geëmigreerd gevraagd of zij eventueel onze post konden ontvangen en gelukkig wilden ze dat zeker voor ons doen! We hadden met Pieter en Wil alleen nog maar telefonisch contact gehad en het leek ons leuk om elkaar te ontmoeten. Via een kleine omweg reden wij naar het plaatsje waar zij wonen en het was heel leuk om hun te ontmoeten. We kregen zelfs nog tomatensoep toe! 😊 Het is voor ons heel handig dat zij onze post willen ontvangen, en het is daarom heel leuk om een gezicht bij de stem te krijgen en ik kon ook weer eens Nederlands praten! Heel leuk om zulke verre familie ontmoet te hebben 😊
Oké onderweg naar het Westen dus. We merkten ondertussen ook dat het ’s nachts een stuk kouder werd, met een minimum van 4 graden in de camper. Niet heel lekker om in te slapen natuurlijk, dus we moesten maar winterdekbedden en warmere kleren gaan kopen. Dit konden we gelukkig doen in Adelaide, waar we een tussenstop maakten. We kwamen er op de dag zelf ook nog achter dat het WK vrouwen voetbal die avond gespeeld werd in Adelaide, en we bemachtigden dus snel kaartjes voor de 8e finale en dat was Marokko tegen Frankrijk. De Marokko fans deelden allerlei kleren uit, en zo stonden we gekleed in de kleuren van Marokko hun team aan te moedigen. Het mocht helaas niet baten want Frankrijk was een stuk beter en won terecht. Ik moet zeggen dat ik het vrouwen voetbal niet op de voet volg maar de wedstrijd was leuk om naartoe te gaan!
Verder kwamen we tijdens onze reis langs meerdere quarantaine zones waar iemand je koelkast controleert en al het groente en fruit in beslag neemt. Dat was de 1e keer een onaangename verassing maar gelukkig waren we er daarna beter op voorbereid en hadden we niet zo veel bij ons 😊. We stopten ook nog bij een roze meer, welke in het Zuiden van Australië meer te vinden zijn. We wisten niet zeker of het een marketingstunt van de film Barbie was, maar het bleek wel gewoon echt te zijn 😉. Daarnaast zijn we nog gestopt op een paar mooie kampeerplekken langs de kliffen van de kust en vermaakten we ons wel prima naast het vele rijden. We hebben zelfs de langste rechte weg in Australië gereden genaamd “90 Mile Straight” en je kan het waarschijnlijk wel raden waarom die zo heet! 90 miles is trouwens zo’n 145 kilometer.
Het was natuurlijk heel leuk om weer herenigd te zijn met Nick en Megan, de eerste avond moesten we elkaar uiteraard weer op de hoogte brengen van de afgelopen maanden zonder elkaar! West-Australië is een stuk anders dan de Oostkust, het is een stuk rustiger, de plaatsen liggen verder uit elkaar en er is meer natuur. We maken veel kilometers en moeten ons dus maar vermaken in de auto, een rit van 6-8 uur naar het volgende dorp is eerder regel dan uitzondering. Samantha leest heel veel en ik heb Football Manager weer opgepakt, ik sta op het punt om kampioen te worden met FC Utrecht dus mocht Ron Jans (uiteraard trouwe lezer van deze blog) nog tips nodig hebben dan kan die bellen. Gelukkig is het leuke aan dat er veel natuur is, dat we onze ogen soms uitkijken in de auto. We hebben van alles gezien, kangoeroes, de mooiste (roof)vogels, reptielen, emoe’s en uiteraard ook de reguliere koeien, schapen en paarden. Ik heb soms het gevoel alsof Australië een Pokémonland is, nu hoop ik alleen dat ik Ekans of Arbok niet tegenkom (voor de echte Pokémonkenners). Australië is blijkbaar ook het land met de meeste kamelen, we zoeken ze heel goed maar hebben ze nog niet gezien.
Voor deze kant van de kust heb je eigenlijk een auto nodig met 4 wiel aandrijving, ook wel 4×4 genoemd hier, om bij mooie kampeerplekken te komen. Wij hadden het geluk dat Nick en Megan zo’n auto gekocht hadden en dat we daardoor regelmatig met z’n 4en naar zo’n kampeerplek gingen. Wij hadden een tent en slaapzakken gekocht en parkeerden onze camper ergens, om die later weer op te halen. Dat heeft de trip langs deze kust een stuk leuker gemaakt en we hebben dus geluk gehad om zulke vrienden te hebben! Met als één van de hoogtepunten dat we een zandduin niet opkwamen met de auto. We hebben er ongeveer 20 pogingen voor nodig gehad en met 3 man duwen is het uiteindelijk toch gelukt! Daarnaast hebben Nick en ik ook beide een Australisch kapsel aangemeten, en weet je dus ook waarom ik er niet uitzie op de foto’s 😉
We hebben leuke dagtochten gemaakt, zo zijn we bijvoorbeeld naar Rottnest eiland geweest. Een eiland zonder auto’s en waar je fietsend rond kan trekken. Ook het eiland waar Quokka’s leven, deze soort kleine kangoeroes staan bekend als één van de liefste dieren en zo zien ze er ook uit. Ook een hike door het Nationale park van Kalbarri was heel gaaf, we zette onze wekkers vroeg om met zonsopkomst te beginnen aan een 4 uur durende hike tussen allerlei rotsen en kliffen. Met beide auto’s hebben we ook nog wat pech gehad maar we lieten ons niet uit het veld slaan en ik heb het gevoel dat ik tegenwoordig automonteur op mijn CV kan bijschrijven met alle kennis die ik op heb gedaan. Het Nationale park van Karijini was een ander hoogtepunt want met meerdere hikes waar je tot aan je borst door het water loopt, hebben we daar een mooie paar dagen beleefd. Dit park lag meer in het binnenland en was heel uniek door de rode stenen.
Dan nog terugkomend op de walvissen want het was de tijd van het jaar dat bijna elke keer dat we naar de zee keken, we walvissen zagen. De bultrugwalvissen trekken namelijk regelmatig langs deze kust. We hebben zelfs één keer gehad dat er één volledig uit het water sprong toen we naar nog geen 100 meter vandaan waren! Dat was heel cool om te zien, je moet namelijk maar net de goede kant opkijken. Al die walvissen inspireerden ons om in Exmouth een tour te boeken waarmee je met ze kan zwemmen in de zee, die tours zijn best populair om te doen. Met een boot trek je de zee op en een vliegtuig probeert de walvissen te vinden en te bepalen of het walvissen zijn waarmee je kan zwemmen. Sommige walvissen hebben namelijk een jong bij hun waar ze beschermend zijn, en andere walvissen voelen zich de acrobaat en springen af en toe. En je wilt natuurlijk geen walvis op je hoofd krijgen…
Iedereen had flink zin in deze dag want het is natuurlijk ‘a once in a liftetime’ moment om met een walvis te zwemmen (en het te overleven). Onze piloot had echter wat moeite om geschikte walvissen te vinden, er zwommen er genoeg maar dus niet geschikt om mee te zwemmen. Wel waren er boten van een andere tour die een walvishaai hadden gevonden en daar mee in het water waren. Aangezien we toch aan het wachten waren besloot onze crew dat we dat ook wel konden gaan doen! Snel onze snorkels op en klaar maken om in het water te gaan. En uiteindelijk hebben we zelfs 5 keer met deze walvishaai kunnen zwemmen, je kon hem praktisch aanraken! Dat was heel vet 😊
Even later vond onze piloot ook een geschikte walvis en we vaarden dus snel die kant op. Wij waren ingedeeld bij de 2e groep en moesten dus op onze beurt wachten. We volgden de 1e groep vanaf de boot en zagen dat de walvis hun kant op zwom, zij ging ze voorbij maar besloot terug te zwemmen en sloeg één van de snorkelaars in het gezicht! Ze had blijkbaar een jong bij haar en wilden haar territorium afbakenen. Met de man ging gelukkig alles goed en hij heeft een vet verhaal voor de rest van zijn leven, maar voor ons betekende dat helaas dat we niet meer met die walvis konden zwemmen. Dat was jammer natuurlijk, maar gelukkig hebben we alsnog een hele vette dag gehad!
Toen was het alweer tijd voor de laatste dagen voordat Nick en Megan weg gingen. We sloten die af in het Nationale Park van Exmouth en hadden een perfect gelegen kampeerplek bij het strand. We waren omringd met mooie snorkelplekken en zagen nog wat schildpadden, roggen, kleinere haaien en koraal. We mochten geen kampvuur maken op die plek en sloten onze laatste avond dus maar af met het roosteren van marshmallows op een gasfornuis, misschien niet het gezondste maar ze waren wel lekker. Het was moeilijk om afscheid te nemen van vrienden waarmee we bijna de helft van onze Australië trip geweest zijn, maar helaas hoort dat er ook bij. We zullen elkaar ergens in de UK of Nederland weer gaan zien 😊
Nu zijn we dus weer met z’n 2en en wordt het langzaam alweer tijd om terug te gaan naar de andere kant van Australië, aangezien de moeder van Samantha met haar man over 3 weken naar Brisbane komt! We zullen via de Noordkant terug reizen dus dan kunnen we hopelijk officieel zeggen dat we het hele rondje Australië gedaan hebben. Met onze visums aflopend in december moeten we ook al gaan nadenken over het verkopen van de kamper en de vervolgstappen. We hebben gelukkig al het één en ander in ons hoofd, maar die zal ik een andere keer delen 😊 Voor nu veel liefs en tot de volgende keer!