Dat was ‘m dan, de reis zit er op en ik ben weer terug op Nederlandse bodem! De tijd is ontzettend snel gegaan en het voelt als een paar weken geleden dat ik vertrok richting Bangkok. Maar goed, eerst nog tijd voor de laatste blog van deze reis; mijn laatste weken in Amerika!
Ik gaf in mijn vorige blog aan dat het leven in Amerika heel anders was dan dat ik gewend was in Nederland, en dat was met name doordat we in een camper woonden. Hier hebben we een weekje pauze van gehad omdat we gevraagd werden om tijdens een vakantie op iemand z’n hond & huis te passen en daardoor hadden we weer een nieuwe ervaring erbij. Die week beviel heel goed, we hadden eindelijk een oven tot onze beschikking en konden daardoor wat uitgebreider koken voor elkaar. Het was leuk om de afwisseling te hebben, ook bijna precies in het midden van mijn tijd in Amerika. De mensen die mij wat beter kennen weten dat ik geen groot fan ben van honden, maar deze hond (genaamd Monti) was ontzettend goed opgevoed en luisterde naar alles wat je zei. Dat scheelde heel erg en daardoor had ik er een nieuwe vriend bij 😊
Nadat we op het huis hadden gepast en weer terug in de camper waren wilden we daar natuurlijk weer optimaal gebruik van maken. Het eerstvolgende weekend zijn we lekker naar Mexico gereden om daar een paar dagen te blijven. Hierbij moesten we de bekende grensovergang met de muur passeren (later meer over de terugweg). Ik vind Mexico een geweldig land! Het eten is lekker, de mensen zijn vrolijk, het is lekker weer, wat wil je nog meer? Ik was aan het begin van het jaar in het oosten van het land, maar ook het westen is genieten. Wij gingen naar een wijnstreek genaamd Valle de Guadeloupe, deze regio is verantwoordelijk voor de productie van 85% van alle wijn uit Mexico. Grote kans dus als je een Mexicaans wijntje drinkt, dat hij hier vandaan komt! En wat doe je als je in een wijstreek bent? Wijn proeven natuurlijk! We hoefden het gelukkig niet uit te spugen, dus we hebben er genoeg van op 😉
Samantha & ik spreken allebei een aardig woordje Spaans dus we probeerden onderling wat meer Spaans te spreken. Was leuk om te communiceren in een taal die we allebei niet 100% machtig zijn, keertje wat anders! De terugweg verliep allemaal wat minder soepel dan de heenweg, Amerika uitkomen is niet zo moeilijk maar om Amerika weer terug in te komen vergde het nodige geduld. We dachten slim te zijn en aan het einde van de dag de grensovergang te nemen, maar helaas was de drukte nog niet voorbij. In totaal hebben we 4 uur moeten wachten in de auto om de grens over te komen. De lokale Mexicaanse economie is hier al op ingericht want overal lopen straatverkopers. Van puppy’s tot eten (in sommige landen zijn die dingen hetzelfde), je kan er alles van ze krijgen.
Terug in Amerika heb ik na het honkbal nog een nieuwe Amerikaanse sport ontdekt; kickball! De vrienden van Samantha hebben sinds dit jaar een team opgebouwd en hadden 2 spelers nodig om mee te doen. Nou houd ik wel van tegen een bal trappen, dus deed ik graag mee 😊
Voor de mensen die het niet kennen, kickball is eigenlijk gewoon honkbal maar in plaats van met een knuppel te slaan, schiet je een rubber bal weg. Helaas had het team waartegen we speelden al 3 seizoenen ervaring. En laat ik de uitslag maar niet zeggen, maar we hebben in ieder geval niet gewonnen 😉
Het was leuk om te spelen en Samantha & ik hadden in ieder geval allebei een honkslag (of honktrap dus eigenlijk).
Het einde kwam alweer in zicht en we besloten nog een weekend te gaan kamperen in een nationaal bos. We zaten vlakbij het plaatsje genaamd Julian en dit plaatsje is bekend om zijn lekkere ‘pies’ (taarten, geen plas). Die verkopen ze ook bij de bekendere supermarkten door Californië! Maar als je dan toch in de buurt zit, rij je er natuurlijk heen om bij de originele winkel wat te halen. We hadden genoeg gehaald om de rest van de week elke avond een stuk pie als toetje te eten 😊
Ik zou vanuit Los Angeles terug naar Amsterdam vliegen en we besloten een paar dagen eerder die kant op te gaan. Maar niet voordat ik de vrienden van Samantha bedankt had voor de afgelopen 3 maanden. En hoe kan je het beste mensen bedanken? Je geeft ze lekker eten! Dus heb ik (met hulp) zoals het een Italiaan betaamt voor 15 man fettuccine al ragù gekookt (of zoals jullie het waarschijnlijk kennen; pasta bolognese). Iedereen had de bordjes keurig op dus het was een groot succes (of iedereen was heel beleefd, dat kan ook 😉).
Op de dag dat we naar LA wilden gaan, hadden we echter een beetje pech. Toen we in de ochtend weg wilden rijden, ging dat niet helemaal lekker met de camper. Het ging zelfs zo stroef dat we na amper 5 minuten niet verder konden rijden. Camper langs de weg gezet, takelwagen gebeld, naar de garage ermee. Nou goed uiteindelijk was wel duidelijk dat het niet handig zou zijn om met die camper nog een rit van ongeveer 3 uur te moeten maken, dus lieten we de camper bij de garage achter en gingen wij met de trein naar LA. Misschien hadden we het over onszelf afgeroepen want we hadden een half uur voor vertrek een Airbnb geboekt voor de laatste nachten in LA, dus misschien vond de camper dat niet zo leuk… 😉
Ander ‘grappig’ feitje is ook dat toen ik aankwam op LA, 3 maanden geleden, Samantha mij wilde komen ophalen maar niet kon komen omdat haar camper toen ook even kapot was. In die 3 maanden dat ik er was hebben we er 0 problemen mee gehad, maar duidelijk is wel dat de camper het niet zo heeft op LA. Jullie begrijpen natuurlijk wel dat Samantha dit nog vaak te horen krijgt, ik bedoel je vliegt de halve wereld over en je wordt niet opgehaald van het vliegveld. Dat kan toch eigenlijk niet? 😉
LA was heel erg leuk, met name door de dingen die we daar gedaan hebben. We zijn naar Moulin Rouge de musical geweest, zijn zelfs naar een museum geweest en als klap op de vuurpijl zijn we naar een voetbalwedstrijd van LAFC gegaan, en dat vind ik altijd leuk. Als ik er dan toch ben, moet ik natuurlijk een shirtje kopen en daarom ben ik nu de trotse eigenaar van een LAFC shirtje met Chiellini achterop. De wedstrijd was ook het kijken waard want die werd met maar liefst 5-0 winnend afgesloten! Het was een super leuk einde aan mijn tijd in Amerika want helaas moest ik na 90 dagen toch echt het land verlaten. Ik heb er het maximale uitgehaald qua dagen, want mijn visum was precies 90 dagen geldig. Ik vloog om 22:30 dus als ik vertraging had gehad was ik illegaal in het land geweest 😉
Afscheid nemen is nooit leuk maar het leuke is dat Samantha eind oktober naar Nederland komt en dat we samen in december naar Australië vliegen, want allebei onze visa zijn goedgekeurd! 😊
Inmiddels zit ik alweer een week in Nederland en ik moet bekennen dat ik de eerste 2 dagen best down was, ik was gewend geraakt aan een heel ander leven en had het gevoel dat ik gewoon weer verder ging waarbij ik gebleven was met mijn leven in Nederland. Niet dat ik het slecht heb, dat helemaal niet, maar het voelde net alsof ik niet op reis geweest was.
Een gek gevoel was dat maar gelukkig is dat weer verdwenen. Ik heb mijn familie en de meeste van mijn vrienden weer gezien en dat is natuurlijk alleen maar leuk 😊
Laatste dan, want hiermee sluit ik natuurlijk een periode van 6 maanden af waarvan ik een paar jaar geleden nooit had verwacht om het te gaan doen; alleen op wereldreis. Ik kan het iedereen aanraden want je leert ontzettend veel over zoveel aspecten van het leven. Je ontwikkelt jezelf super snel, want je moet wel. Je ziet hoe aardig en blij mensen aan de andere kant van de wereld zijn, terwijl ze nauwelijks iets hebben. En daarnaast ben ik ook nog eens vrienden en een vriendin rijker geworden. Mocht je er dus over nadenken of vragen hebben stuur me gerust een berichtje, ik help je graag. Ik weet in ieder geval zeker dat ik nog genoeg wil gaan reizen in mijn leven!
Iedereen die mijn reis gevolgd heeft en me tijdens de reis berichtjes heeft gestuurd, super bedankt! Ik vond het heel leuk om dat te ontvangen, en dat heeft me zeker goed gedaan. Voor nu; tot de volgende keer als ik in Australië zit denk ik maar, ciao! 😉
